پایگاه خبری فولاد ایران - کوره ها و برج های خنک کننده در منطقه فولادی غرب پکن گازهای سمی فراوانی تولید می کردند. اما امروزه این مناطق تبدیل به مراکز تفریحی و جاذبه های توریستی شده است. کافه ها و کتابفروشی های شیک در میان لوله ها و نردبان از کار افتاده قرار گرفته اند و فضای صنعتی کارخانه ها یک پس زمینه محبوب برای عکس های سلفی ایجاد کرده است. کپیتال استیل که به شوگانگ نیز معروف است، در سال 2005، زمانی که دولت ده ها کارخانه آلوده کننده را برای اطمینان از آسمان پاک برای بازی های المپیک تابستانی 2008 از پکن منتقل کرد، عملیات خود را به استان هبی انتقال داد. به این ترتیب، تانگشان، شهر هبی به خانه جدید فولاد تبدیل شد و با هجوم مشاغل، امروز بزرگترین قطب فولادسازی در جهان است. حال، این شهر آلودگی هوای پکن را به ارث برده است.
به گزارش فولاد ایران، انتقال عملیات آلوده کننده از شهرهای بزرگ به مناطق توسعه نیافته از دیرباز راهی مناسب برای چین بوده است تا بتواند جمعیت شهری ثروتمند را راضی نگه دارد در حالی که رشد در مناطق فقیرتر را افزایش می دهد. اما اکنون وعده رئیس جمهور شی جین پینگ مبنی بر دستیابی به انتشار صفر گازهای گلخانه ای در سراسر کشور تا سال 2060 به این معنی است که هر استان باید راهی برای کاهش آلودگی پیدا کند. این بدان معناست که مقامات باید برای اولین بار برابری منطقه ای را در سیاست های زیست محیطی در نظر بگیرند.
در حالی که این مقامات در حال بررسی چگونگی دستیابی به هدف کاهش انتشار کربن هستند، سؤال اصلی این است که آنها چه تدابیری را برای مناطق مختلف برای رسیدن به حداقل تولید گازهای گلخانه ای تعیین می کنند. این کار ساده ای برای شهرهایی مانند پکن است، جایی که بیشتر درآمد از خدمات و صنایع با تکنولوژی بالا تامین می شود. اما استانهای فقیرتر که وابسته به صنایع زغال سنگ برای تولید محصولاتی مانند مواد شیمیایی و سیمان هستند، باید دچار تحولات دردناک شوند.
مقامات چین در تلاش برای برنامه ریزی آینده ای هستند که از منابع فراوان باد و خورشید جهت صادرات هیدروژن سبز به استانهای دیگر استفاده کند. فولادسازان بزرگ نیز برنامه هایی را برای پروژه های بزرگ هیدروژن سبز اعلام کرده اند که به جایگزینی زغال سنگ کمک می کند و این میزان موفقیت آنهاست که در نهایت سرنوشت مناطق فولادی را تعیین می کند.
منبع: Japan Times