پایگاه خبری فولاد ایران - در پایان ماه مه، دولت چین مجوز داشتن سه فرزند را برای والدین صادر کرد. این امر تنها پنج سال پس از انحلال سیاست تک فرزندی در سال 1980 تصویب شد. آنچه مسلم است این است که چین عوارض سقوط نرخ باروری را تجربه کرده است. طبق آخرین سرشماری منتشر شده در ماه مه، چین تقریباً سالانه 400 هزار نفر را از دست می دهد. این یعنی چین تا سال 2100 بین 600 تا 700 میلیون نفر از جمعیت خود را از دست می دهد که معادل نصف جمعیت فعلی آن است.
به گزارش فولاد ایران، این تغییرات جمعیتی در بین ابرقدرت ها تنها مختص چین نیست. طبق آخرین سرشماری ایالات متحده، میزان زاد و ولد امریکا به مدت شش سال متوالی نزولی بوده و از سال 2007 تا 19 درصد کاهش یافته است. همانند چین با نرخ جایگزینی 1/3، میزان زاد و ولد در ایالات متحده نیز در حال حاضر بسیار کمتر از نرخ جایگزینی آن است (1.6). دومین کشور پرجمعیت جهان یعنی هند را نیز می توان با نرخ جایگزنی 2.1 به لیست کشورهای کم بارور اضافه کرد. همچنین ژاپن (1.3)، روسیه (1.6) ،برزیل (1.8)، بنگلادش (1.7) و اندونزی (2.0) است. هنوز کشورهای بزرگی با میزان زاد و ولد بالا وجود دارند، مانند پاکستان (3.4) و نیجریه (5.1). اما حتی این تعداد نسبت به سال 1960 - زمانی که پاکستان در 6.6 و نیجریه در 6.4 بود، کمتر است و هر ساله کاهش می یابد.
همه گیری کرونا در افزایش این روند تاثیر مهمی داشت. تصمیم گیری برای داشتن کودک منوط به خوش بینی نسبت به آینده است و بدست آوردن خوش بینی در طی همه گیری جهانی دشوار است. موسسه بروکینگز تخمین می زند 300 هزار نوزاد در ایالات متحده در نتیجه ناامنی اقتصادی مربوط به بیماری کرونا متولد نشدند. تحلیلگران پیش بینی می کنند با گسترش واکسیناسیون، رشد اندکی در وضعیت زاد و ولد صورت بگیرد. اما بعید است حتی یک بهبود کوچک بتواند این نقصان را به طور کامل جبران کند. تجربه نشان می دهد وقتی زن و شوهر به هر دلیلی بچه دار شدن را به تعویق می اندازند، معمولاً بعداً آن را جبران نمی کنند.
کاهش رشد جمعیت جهان اگرچه نکته مثبتی در جلوگیری از تغییرات اقلیمی است اما عواقب اقتصادی شدیدی دارد. در دهه 1960 برای هر بازنشسته شش نفر در سن کار وجود داشت اما امروزه این نسبت سه به یک است و تا سال 2035 دو به یک می شود. برخی می گویند بهتر است وسواس خود را برای رشد جمعیت مهار کنیم و یاد بگیریم جهان را با جمعیت کمتر مدیریت کنیم. این تفکر ممکن است جذاب باشد اما چه کسی کالاهای تولیدی شما را در آینده می فروشد؟ چه کسی هزینه های مراقبت های بهداشتی و حقوق بازنشستگی شما را پرداخت می کند؟ چراکه به زودی، بشریت بسیار کوچکتر و پیرتر از امروز خواهد بود.
منبع: مجمع جهانی اقتصاد