پایگاه خبری فولاد ایران - سالهاست که انتقال انرژی مورد بحث است اما اکنون همه گیری به جهانیان فرصتی داده تا در صورت داشتن انتخاب های درست، آن را با سرعتی بیش از تصور، عملی کنیم.
به گزارش فولاد ایران، در نتیجه کاهش قابل توجه حمل و نقل ها و فعالیت های اقتصادی عمومی، تقاضای انرژی در سه ماهه اول امسال 3.8 درصد کاهش یافت که منجر به کاهش 5 درصدی انتشار گازهای گلخانه ای شد. اما وقتی COVID-19 تحت کنترل قرار گرفت، روند تقاضا و انتشار این گازها می تواند به سادگی به سطح قبل از همه گیری برگردد. فقط یک فرصت کوچک برای جلوگیری از این اتفاق وجود دارد تا مسیر خود را برای آینده تعیین کنیم: طبق اظهار آژانس بین المللی انرژی ما باید قبل از پایان سال 2020 اقدام کنیم.
در بخش انرژی، این به معنای تسریع در یک سری روندهای در حال انجام است: کربن زدایی، عدم تمرکز و دیجیتالی شدن.
1. حرکت برای کربن زدایی
روند فعلی کار و فعالیت از راه دور در تجارت، به عنوان راهی برای کنترل خطر در آینده ادامه خواهد داشت، در نتیجه می توان انتظار داشت که مصرف انرژی، با اقدامات پایدار صرفه جویی، کاهش یابد.
در کنار آن، برق و انرژی های تجدیدپذیر توسعه خواهند یافت. سرمایه گذاری در زمینه سوخت های فسیلی در حال کاهش است. این امر تا حدی در پاسخ به تغییرات آب و هوایی است اما از طرف دیگر، واکنشی به سود کمتر با توجه به ادامه روند کاهشی قیمت نفت است.
با این حال، از دیدگاه یک شرکت صنعتی مانند صنایع سنگین میتسوبیشی (MHI) ، ما دو چالش اساسی را که با برق مواجه است مشخص کرده ایم. اولین مورد، تناوب انرژی تجدیدپذیر است. یک شیوه توسعه ذخیره سازی در مقیاس بزرگ که با یکی از بزرگترین برنامه های جهانی ذخیره سازی پیشرفته انرژی پاک در یوتا در ایالات متحده در حال انجام است. از انواع مختلف ذخیره سازی انرژی تجدیدپذیر اضافی، تأمین انرژی فرآیند الکترولیز برای تولید هیدروژن است.
هیدروژن می تواند به عنوان یک راه حل برای چالش دوم باشد. صنایعی هستند که به سختی می توانند عملیات خود را برقی کنند تا انتشار CO2 را کاهش دهند، مانند حمل و نقل سنگین، هواپیمایی، فولاد سازی و تولید سیمان.
طیف گسترده ای از طرح های دولتی در حال انجام است تا از حرکت آنها به سمت هیدروژن پشتیبانی کند. به عنوان مثال، کمیسیون اروپا (EC) به تازگی استراتژی هیدروژن خود را برای توسعه اعلام کرده است. اتحادیه اروپا تصدیق کرده است که تولید هیدروژن "آبی (blue)" را توسعه دهد که طی آن هیدروژن حاصل از گاز طبیعی را اصلاح کرده و انتشار CO2 را از طریق جذب کربن و ذخیره آن کاهش می دهد.
2. برای مردم، توسط مردم
یک عنصر اصلی در تسریع انتقال انرژی تمرکززدایی است. این یک تغییر به دور از مدل سنتی تجارت است که در آن شرکت ها انرژی خود را از نیروگاه های بزرگ به کاربر نهایی توزیع می کنند.
آنچه جایگزین آن می شود، یک شبکه توزیع انرژی با مدل کسب و کار دموکراتیک است که در آن مصرف کنندگان انرژی سبد انرژی خود را مدیریت می کنند. چنین تنظیماتی می تواند شامل تجدیدپذیرها، خانه ها و کارخانه ها، باتری ها و سوخت باشد.
در مدل متمرکز، هنگامی که تقاضا به حداکثر می رسد، انرژی بیشتری تولید و توزیع می شود. درحالیکه در یک سیستم غیرمتمرکز، از تقاضا برای مدیریت توزیع و پایداری شبکه استفاده می شود. در این شیوه، تعداد مصرف کنندگان انرژی، تجهیزات و الگوی تقاضا که باید تنظیم شوند بسیار زیاد است. چندین کشور و شرکت انرژی در حال آزمایش مکانیزم های جدید بازار برای مدیریت این چالش ها هستند، به گونه ای که انگیزه برای کاربران فراهم کند.
3. دیجیتال سازی انتقال انرژی
موفقیت چنین طرح هایی منوط به تحول های دیجیتالی است که در پی همه گیری، افزایش بیشتری داشته است. درجه بالایی از اتوماسیون پیشرفته و تجزیه و تحلیل برای مدیریت یک سیستم که توسط انواع مختلفی از منابع انرژی تأمین می شود لازم است.
حمایت از فناوری هایی مانند هوش مصنوعی، آموزش ماشینی، اینترنت اشیا و بلاکچین برای تجزیه و تحلیل تقاضا و تنظیم میزان مصرف برق از طریق شبکه توزیع شده بسیار مهم است.
تاکنون این نوع برنامه ها به طور کامل در صنعت برق مورد بهره برداری قرار نگرفته اند. برای هماهنگ سازی بخشهای مختلف اکوسیستم جدید برق، این حیاتی است که دیجیتالی شدن از مرحله فعلی فناوری اطلاعات به مرحله جدی برسد، جایی که فناوری اطلاعات کاملا بالغ، یکپارچه و لازم برای تجارت است.
برای جلوگیری از "بازگشت کربن"، پیشبرد سریع این سه روند باید یک اولویت فوری برای شرکت های انرژی، تنظیم کننده ها و سیاست گذاران باشد زیرا ما سرانجام از رکود COVID-19 خارج می شویم.
پیشبرد موفق کربن زدایی، عدم تمرکز و دیجیتالی شدن، به گونه ای که جامعه به عنوان یکی از این موضوعات آن به جلو حرکت کند - خواه زیرساخت های قدیمی را "یکپارچه سازی کنیم" یا سیستم های انرژی را از ابتدا طراحی کنیم - نیاز به توازن اولویت های زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی دارد. تنظیم رویکردهای اقتصادسنجی برای زیرساخت های انرژی می تواند به شهرهای سراسر جهان در دستیابی به این تعادل ظریف کمک کند.
به این ترتیب، دولت ها و برنامه ریزان شهری می توانند اطمینان حاصل کنند که ما زیرساخت های انرژی آینده را "درست" - هم برای نیازهای اقتصادی و هم برای محیط زیست - بدست می آوریم.
منبع: مجمع جهانی اقتصاد