پایگاه خبری فولاد ایران - کوین ویلیامسون طی مقاله ای بسیار عالی و تفکر برانگیز چگونگی ترکیب غرایز ایده آل گرایی و رئالیسم در جهان و به ویژه در جهان اسلام را مورد بحث قرار می دهد. نکته مهم در این مقاله این است که اگر ایالات متحده واقعاً بخواهد از پیامدهای بد جلوگیری کند و شانس اتفاق های خوب را افزایش دهد، نیازی به مداخله انواع نیروهای غیر نظامی ندارد و ایجاد روابط با استفاده از انواع نیروهای جامعه مدنی در هر کشوری که برای آن مهم است کافی است. او درانتهای مقاله نتیجه می گیرد که "ما می توانیم بهتر عمل کنیم. اما به راحتی نمی توانیم این کار را انجام دهیم، انجام آن نه تنها ارزان نیست بلکه نیاز به زمان نیز دارد. "
به گزارش فولاد ایران، جهان بینی شما هرچه باشد، نمی توانید بپذیرید که همه چیز برای خاور میانه در سالها و دهه های بعدی خوب پیش خواهد رفت. این که آیا نگرانی بزرگ شما انرژی هسته ای ایران، تغییرات آب و هوایی، نئو نشنالیسم، آنتروپی، چالش جدید چین یا روسیه، جنگ سایبری یا هیولایی است که از دریا بیرون آمده باشد، هرچه پیش آید برای ما و متحدانمان خوش آیند نیست. "آماده باش" فقط یک شعار خوب برای پسران پیشاهنگ نیست.
با نگاهی به دوره دوم ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش، می بینید که تعداد زیادی از دموکرات های و اقلیت جمهوری خواهان موافق "پایان دادن وابستگی به نفت خارجی" بودند. دموکرات ها آن را دوست داشتند چون به معنای صرف هزینه بیشتر برای انرژی جایگزین بود و برای جمهوری خواهان این امر به معنای حفاری بیشتر نفت و گاز در خاک ایالات متحده بود، ضمن اینکه هیچ کس دوست نداشت در موقعیتی باشد که باید سعی کند با رژیم های خاورمیانه، روسیه، ونزوئلا و دیگر جاها برخورد خوبی داشته باشد.
اما من این احساس ناخوشایند را از آنچه که بعد از رسیدن آمریکا به استقلال انرژی رخ خواهد داد، به یاد دارم. آیا واقعاً به پادشاهی سعودی خواهیم گفت "بروید پی کارتان، موفق باشید؟" ما در ماه اوت صد هزار از نیروهای خود را به عربستان سعودی فرستادیم زیرا اگر دولت عربستان سعودی سقوط کرده یا سرنگون شود، رژیم جایگزین آن برای ما مهربان تر نخواهد بود و ممکن است روسای جدید آشکارا ضد آمریکایی و جهادگرانی باشند که کنترل مکه و مدینه را در دست بگیرند. اداره شبه جزیره عربستان به دست رژیمی مثل داعش شرایط ما را بدتر خواهد کرد.
این برنامه ها اواسط دهه 2000 محقق شد. حال ما در سال 2019 هستیم و طبق ادعای وزارت انرژی ایالات متحده، می بایست تا پایان سال 2020 صادرکننده صرف نفت شویم. این امر فوق العاده و یک موفقیت بزرگ است.
اما هنوز سوال وجود دارد که چه اتفاقی می افتد اگر دیگر به نفت عربستان احتیاج نداشته باشیم و شاید در سالهای آینده تعداد کمتر و کمتری در سراسر جهان به آن احتیاج داشته باشند؟ بله، عربستان سعودی یکی از ثروتمندترین کشورها در جهان است اما می ببیند که روزهای صادرات سودآور نفت آن دیر یا زود، رو به پایان است. یکی از برنامه های ولیعهد عربستان محمد بن سلمان تنوع سازی اقتصاد این کشور بود که نخبگان را برای اجرای آن فراخواند. عدم نیاز دنیا به نفت عربستان به معنای تغییر این کشور از یک مملکت ثروتمند به کشوری فقیر و ناپایدار است که دو جایگاه از مقدس ترین مکان های دینی یک میلیارد نفر را اداره می کند. ممکن است ما به پادشاهی سعودی علاقه ای نداشته باشیم، اما به سرنوشت آن علاقه مندیم.
بسیاری از امریکایی می گویند "چه کسی اهمیت می دهد، آنها دور هستند و فرهنگ آنها شبیه به ما نیست، اجازه بدهید مشکلاتشان را خودشان حل کنند." این کم و بیش واکنش آمریکا به جنگ داخلی سوریه، رواندا، بالکان در نیمه اول دهه 1990 و طالبان قبل از 11 سپتامبر بود. در بسیاری از نقاط دنیا "حل مشکلات خود" به معنای خونریزی گسترده و نسل کشی است.
منبع: nationalreview