پایگاه خبری فولاد ایران - اخیرا دکتر رنانی به آینده (20-30 سال بعد) ایران اعلام امیدواری کرده اند که دعا کنیم انشالله خیلی زودتر از 20-30 سال درست درباید ولی تقریبا همه مواردی که بعنوان مایه امیدواری اشاره کرده اند، وقتی فکر و تامل کنیم می‌بینین که مایه تاسف و نگرانی اند. (بعلاوه 20-30 سال بعد به قدر کافی دیر و دور است و تا آن موقع اکثریت جمعیت جوان فعلی و مسن ترها عملا از دور خارج شده اند.)
-سرعت رشد و تحولات اقتصاد، علم و تکنولوژی بالاست
لذا اگر ایران چند سال دیگر در تحریم زندانی بماند، هم از اقتصاد جهانی عقب خواهد ماند هم از رشد علم و تکنولوژی. عقب ماندگی مذکور به احتمال زیاد چنان تثبیت خواهد شد که دیگر امکان رسیدن مجدد به رقبای منطقه ای (ترکیه، عربستان و اسرائیل) ممکن نخواهد شد و قدرت اقتصادی، سیاسی و تکنولوژیک ایران در حد عراق، افغانستان و سوریه خواهد بود.
- تثبیت بیکاری و بی مهارتی نسل جوان جاری
حدود نصف نسل جوان، کار مناسب/ متناسب نداشته اند و ندارند و اگر وضعیت اقتصادی اجتماعی فعلی ادامه یابد، سالهای طلایی انطباق آنها با فضای کار و بازار سپری خواهد شد و متاسفانه اغلب آنچه قبلا در دوره های آموزشی یاد گرفته بودند را هم فراموش خواهند کرد و به احتمال خیلی زیاد نخواهند توانست مجددا خود را به سطح اشتغال با ارزش افزوده بالا برسانند.
- افت سطح سلامتی نسل جوان و نیز کودکان و نوجوانان
با ادامه وضعیت بد اقتصادی، اکثر خانواده ها توان تامین مالی محصولات و خدمات سلامتی را نخواهند داشت که به افت سطح سلامتی نسل جوان منجر خواهد شد. افت مذکور در وضعیت سلامتی کودکان و نوجوانان، احتمالا بیشتر و پرضررتر خواهد بود. (مهم: احتمالا کیفیت تحصیل بچه‌ها هم افت خواهد کرد.)
-قسمت اعظم جامعه دیده نمی شود
اکثر فعالان اجتماعی و سیاسی مشهور، با مستضعفین و نیز اقلیتها ارتباط کمی دارند و بعید است که تصویر مسقیمی از وضعیت مردم و صدماتی که در مشکلات اقتصادی می بینند، داشته باشند. در اغلب مطالبشان هم استنادی به آمارهای معتبر دیده نمی شود. لذا باید نگران بود که قسمت اعظم جامعه دیده نمی شوند.
- نسل جوان باسواد نمی تواند بدون نهادهای مناسب کار چندانی انجام دهد
وجود نسل جوان باسواد و "ایدئولوژی‌نزده"، برای توسعه لازم و خوب است ولی اصلا کافی نیست بلکه مکانیسمهای نهادی خیلی متفاوت و خیلی زیاد هم لازم است. اغلب نهادهای موجود همین الان کارکرد مورد انتظار را ندارند* و اگر محدودیتهای اقتصادی و سیاسی همین الان رفع شوند، بازگشت نهادها به شرایط عادی مدتها طول خواهد کشید. اما اگر وضعیت وخیم اقتصادی و محدودیتهای سیاسی چند سال دیگر ادامه یابد، کارکردهای نهادهای موجود ضعیف تر شده و بازگشت آنها به شرایط عادی مدت بیشتری طول خواهد کشید. دارد تا موثر باشد. اغلب نهادهای موجود همین الان کارکرد مورد انتظار را ندارند.
(این خود سئوال مهمی است که کدام نهادهای اصلی ما کارکرد کافی/ لازم را دارند؟ نهاد مجلس؟ نهاد ریاست جمهوری؟ نهاد قضاوت؟ نهاد وزارت؟ نهاد انتخابات؟ نهاد قانون اساسی؟ نهادهای خصوصی اقتصادی؟ نهادهای غیرحکومتی اجتماعی؟ نهاد خانواده؟ نهاد دانشگاه؟ نهاد مدرسه؟)
-مقاومت غیررسمی ها و غیرقانونی ها
حتی اگر مقامات ج.ا.ا. همین امروز تصمیم به اجرای قانون اساسی و رعایت شاخصهای حکمرانی خوب بگیرند، باندهای غیرقانونی ثروت و قدرت بصورت یکشبه از بین نخواهند رفت و با تجربه ای که طی سالهای سال بدست آورده اند، سالهای طولانی به فعالیتهای منفی و سواستفاده شان از نهادها ادامه خواهند داد که همین به معنی کاهش منابع برای نیازهای قانونی لذا به معنی تضعیف اکثریت مردم است. فعالیتهای غیررسمی شکل گرفته هم باز بصورت یکشبه شفاف و رسمی نخواهد شد و طبعا به اندازه فعالیتهای رسمی فواید نخواهد داشت.
عیسی پیله ور
منبع:جام نو