پایگاه خبری فولاد ایران -
✏️مردمی که با نیّت خیر نگران کسری بودجه هستند متأسفانه راه‌حلی غیرقابل پذیرش پیشنهاد می‌دهند: افزایش مالیات‌ها. درمان کسری بودجه با افزایش مالیات‌ها مثل این است که بیماری برونشیت شخصی را با شلیک به او درمان کنیم. «درمانی» بسی وخیم‌تر از بیماری.
✏️یک دلیل، آن‌طور که بسیاری از منتقدان به آن اشاره کرده‌اند، این است که بالارفتن مالیات‌ها به دولت پول بیشتری می‌دهد و بنابراین سیاستمداران و بوروکرات‌ها علاقه‌مند می‌شوند هزینه‌ها را باز هم بیشتر کنند.
✏️پارکینسون همه این مطلب را در «قانون» معروف خود گفته است: «هزینه‌ها آن‌قدر بالا می‌رود تا با درآمد برابری کند.» اگر دولت قصد کند مثلاً ۲۰ درصد کسری بودجه داشته باشد، در اثر این درآمد بالا، هزینه‌ها چنان بالا می‌رود که به همان درصد کسری وفادار نمی‌ماند.
✏️اما حتی اگر از این استدلال در روان‌شناسی سیاسی هم بگذریم چرا باید کسی باور کند «مالیات» بهتر از قیمت بالا است؟ درست است که تورم گونه‌ای وضع مالیات است که در آن دولت و دیگر دریافت‌کنندگان ابتدایی پول جدید می‌توانند مالکیت اعضای جامعه‌ای را که درآمد آن‌ها بعداً در فرآیند تورم بالا می‌رود، سلب کنند، اما حداقل در وضعیت تورم مردم هنوز می‌توانند برخی از منافع مبادله را برداشت کنند.
✏️اگر نان قرصی ۱۰ دلار شود، مایه تأسف است اما «حداقل» شما هنوز می‌توانید نان بخورید، اما اگر مالیات‌ها بالا رود، پول شما به جیب سیاستمداران و بوروکرات‌ها می‌رود و شما بی هیچ خدمت یا منفعتی رها می‌شوید. تنها نتیجه آن خواهد بود که پول تولیدکنندگان به نفع آن بوروکراسی مصادره می‌شود که توهین را هم به آسیبی که می‌زند میفزاید و پولی که غصب کرده را برای پراکنده کردن مردم استفاده می‌کند.
✏️بنابراین تنها درمان برای کسری بودجه، درمانی ساده اما در واقع فراموش شده است: بودجه دولت را قطع کنید. کجا و چطور؟ همه جا و به هر طریق ممکن!
✍ موری روتبارد