پایگاه خبری فولاد ایران - اجازه دهید صریح باشیم چند حالت برای پیشبرد آزادسازی متصور است:
۱. با فشار خارجی کسانی از اهالی قدرت به فکر بیفتند که باید تکانی به مناسبات اقتصادی داد.
۲. کسانی در خود "دولت" خیرخواهانه به سمت آزادی سازی بروند.
۳. ناکارآمدی در "اداره" اقتصاد اجماعی در سطح "دولت" ایجاد کند که نمی توان ادامه داد، باید تغییر مسیر داد و سودای کنترل را کنار بگذارند.
۴. مردم با فشار سیاسی (در شرایط فعلی و غیاب نهادهای موثر بخوانید با حضور در کف خیابان) اهالی "دولت" را وادار به تغییر جهت کنند.
۵. مناسبات میان قبایل قدرت (همان تیولدارهای اقتصادی)، ضعف "دولت" و توازن نسبی قوا کار را در بلندمدت ناگزیر به سمت آزادسازی بیشتر ببرد.
چهار فرض اول بسیار غیرمحتمل است و اغلب نتایجی منفی به بار می آورند، تنها امید می تواند گزینه پنجم باشد که البته از نظر سیاسی و فروش به افکار عمومی "رعیت کش" و جذاب نیست و "فساد خوب" هم بخشی از آن است، تا این لحظه دفاع نگارنده این سطور از ادامه خصوصی سازی بر همین امید آن هم برای آینده دور استوار است، چیزی که البته اسمش پروژه سیاسی نیست، صرفا نوعی امیدواری به توازن نیروها برای مهار "دولت" است که البته در جایی مثل کره جنوبی شاهدش بودیم. اصراری بر درست بودن این ایده ندارم و فعلا تمرکز نظری ام بر فهم "دولت" است. والله اعلم.
کانال راهبرد/امیرحسین خالقی