پایگاه خبری فولاد ایران - چنان چه به مناطق ژئوپولیتیک جهان بنگرید، در هر کدام از این مناطق، ابر قدرتی منطقه ای چیره است.
در آسیای جنوبی هند، در اقیانوسیه، استرالیا، در خاور آسیا، چین، در آمریکای جنوبی، برزیل، در آمریکای مرکزی، مکزیک، در آمریکای شمالی، ایالات متحده آمریکا و...
ولی تنها در دو منطقه خاورمیانه و آفریقای شمالی، که "هسته جهان اسلام" است، ابرقدرت منطقه ای یا اتحادیه ای فراگیر وجود ندارد. چرا ؟!
از هنگام ناتوان شدن عثمانی بدین سو، همه کانون های قدرت جهانی که در برگیرنده اروپا، روسیه و اخیرا آمریکا بوده اند، در مورد خاورمیانه و شمال افریقا، دارای یک استراتژی واحد بوده اند:
"جلوگیری از شکل گیری ابرقدرتی منطقه ای".
این استراتژی هم پر بی جا نبود؛ دولت یا خلافت عثمانی، نزدیک به ۳۵۰ سال اروپا و روسیه را آزار داد. علاوه بر چیرگی بر بالکان و خاور مدیترانه، بر شمال افریقا(غیر از مغرب) و بیشتر خاورمیانه کنونی(غیر از ایران) حکمرانی می کرد.
بنابراین پس از آن که عثمانی از آغاز های سده نوزده، تبدیل به مرد بیمار اروپا شد، طی توافقی سرشتی و نوشته و نانوشته، همه ی قدرت های بزرگ و تاثیر گذار زمانه، مانند بریتانیا، فرانسه، روسیه و شوروی، ایتالیا و آمریکا، در جهت گیری استراتژیک نامبرده، یعنی ممانعت از شکل گیری ابرقدرتی منطقه ای در این بخش از جهان هم عقیده بوده اند.
به گمانم امروزه روز، که جهان شاهد پیشرفت تند و شگفت آور ترکیه است، روس ها و آمریکایی ها و تا حدودی اروپایی ها، دوباره در راستای همان استراتژی گام بر داشته اند:
منحرف ساختن ترک ها از مسیر نوسازی و بازیابی قدرت و تبدیل شدنش به ابرقدرت منطقه ای.
اردوغان دانسته و یا ندانسته پای در راه تباهی ترکیه و دستاوردهای اخیرش نهاده است.
✍️یدالله کریمی پور