پایگاه
خبری فولاد ایران - وقتی حضرت علی ، مالک اشتر نخعی از یاران خود را به امارت
مصر منصوب کرد، به او فرمانی در قالب یک نامه نوشت در بخشی از این نامه به صراحت به موضوع فساد میپردازد.
🔘به هیچیک از
اطرافیان و خویشاوندانت زمینی را به اقطاع مده، مبادا به سبب نزدیکی به تو،
پیمانی بندند که صاحبان زمین‌های مجاورشان را در سهمی که از آب دارند یا کاری که
باید به اشتراک انجام دهند، زیان برسانند و بخواهند بار زحمت خود بر دوش آنان
نهند. پس لذت و گوارایی، نصیب ایشان شود و ننگ آن در دنیا و آخرت بهره تو گردد.
🔘اجرای حق را
درباره هر که باشد، چه خویشاوند و چه بیگانه، لازم بدار و در این کار شکیبایی به
خرج ده که خداوند پاداش شکیبایی تو را خواهد داد.هر چند، در اجرای عدالت،
خویشاوندان و نزدیکان تو را زیان رسد. پس چشم به عاقبت دار، هر چند، تحمل آن بر
تو سنگین آید که عاقبتی نیک و پسندیده است.
🔘اگر رعیت
بر تو به ستمگری گمان برد، عذر خود را به آشکارا با آنان در میان نه و با این کار
از بدگمانیشان بکاه، که چون چنین کنی، خود را به عدالت پروده‌ای و با رعیت مدارا
نموده‌ای. عذری که می‌آوری سبب می‌شود که تو به مقصود خود رسی و آنان نیز به حق
راه یابند.
🔘اگر دشمنت
تو را به صلح فراخواند، از آن روی برمتاب که خشنودی خدای در آن نهفته است. صلح
سبب بر آسودن سپاهیانت شود و تو را از غم و رنج برهاند و کشورت را امنیت بخشد.
ولی، پس از پیمان صلح، از دشمن برحذر باش و نیک برحذر باش. زیرا دشمن، چه بسا
نزدیکی کند تا تو را به غفلت فرو گیرد. پس دوراندیشی را از دست منه و حسن ظن را
به یک سو نه و اگر میان خود و دشمنت پیمان دوستی بستی و امانش دادی به عهد خویش
وفا کن و امانی را که داده‌ای، نیک، رعایت نمای.
✍ مهدی
اسفندیاری نیا