پایگاه
خبری فولاد ایران - در روز هفتم آگوست 1964 کنگره ی آمریکا قطعنامه ای را
تصویب کرد که به رئیس جمهور آمریکا اجازه می داد تا به صورت مستقیم در درگیریهای
نظامی ویتنام دخالت کند. تا قبل از این قطعنامه رئیس جمهور وقت آمریکا ،لیندون
جانسون، با چند عملیات مخفی نظامی برعلیه ویتنام شمالی موافقت کرده بود. این گونه
عملیات شامل شنود و جمع آوری اطلاعات مخابراتی ویتنام شمالی توسط کشتی های
آمریکایی در سواحل این کشور نیز می شد.در روز دوم آگوست یکی از ناوشکنهای آمریکایی
با نام یو.اس.اس مادوکس ،که در حال شنود مخابرات ویتنامی ها در خلیج تونکین بود،
توسط 3 فروند قایق اژدرافکن ویتنامی مورد حمله قرار گرفت. هرچند که اژدرهای شلیک
شده به خطا رفتند اما یو.اس.اس ترنر نیز به یاری مادوکس شتافت و گزارش شد که دو
روز بعد نیز این دو کشتی دوباره تحت حمله قرارگرفته اند. تحقیقات بعدی نشان دادند
که حمله ی روز چهارم آگوست احتمالا صورت نگرفته است.
جانسون بلافاصله دستور داد تا حملات هوایی بر علیه ویتنام
شمالی انجام شود. او همچنین از کنگره درخواست کرد تا قطعنامه ای را تصویب کند که
به اجازه دهد تا هر اقدام لازمی را برای جلوگیری از خشونتهای بیشتر و بر ضد
نیروهای آمریکا انجام دهد.به دلیل قطعنامه ی خلیج تونکین ، که در دسامبر 1970 توسط
کنگره لغو شد، دولت آمریکا هیچگاه نیازی ندید که به صورت رسمی بر علیه ویتنام
شمالی اعلان جنگ کند اما این کشور وارد جنگی شد که برای آمریکایی ها طولانی تر از
هر جنگ رسمی دیگری تا آن زمان شد.
7سال بعد از ماجرای
خلیج تونکین افکار عمومی آمریکا با انتشار اسنادی به نام «برگ‌های پنتاگون» در
نشریه نیویورک تایمز باخبر شد که حادثه خلیج تونکین نمایشی ساختگی برای ترغیب کنگره به همراهی با گسترش جنگ در ویتنام بوده
است. ۴۰ سال بعد، پنتاگون این اسناد را
منتشر کرد مشخص شد که ادعای نیویورک تایمز درست بوده است.
آرشیو منابع سیاسی