از کوتهی ماست که دیوار بلند است!

پایگاه خبری فولاد ایران - فعالان تشکلهای اقتصادی و اتاق های بازرگانی این چند خط را با دقت بخوانند

🔹 چرا صدای اهالی کسب و کار منجر به تغییر سیاست ها نمی شود؟ چرا نگاه و نگرش سیاست گذاران و تصمیم گیران نسبت به فضای کسب و کار تغییر نمی کند؟ چرا با وجود نام گذاری سال های اخیر به نام های مرتبط با حمایت از تولید و سرمایه، تغییری در فضای کسب و کار ایجاد نمی شود؟

🔹برای پاسخ به این پرسش، نگاهی به تیتر خواسته ها و مطالبات نمایندگان کسب و کار در عرصه های سیاست گذاری؛ آن قدر پراکندگی، تنوع و گوناگونی مسائل را مشاهده می کنیم که حتی اگر هر کدام از ما جای سیاست گذاران می نشستیم دچار سردرگمی، ابهام و سرگیجه می شدیم.

🔸لب سخن، نقد این طرف میز مذاکره است. بحث از شکایت از چه و کجا نیست. بحث بر سر چگونگی آن است.

🔹برای مثال، نگاهی به بخش ترویج و حمایت گیری سایت اتاق بازرگانی آمریکا؛ پرو‍ژه های اصلی این سازمان نمایندگی را در هر سال به خوبی نشان می دهد. این در عمده سازمان های بزرگ نمایندگی کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه اعم از نهادهای متناظر با اتاق بازرگانی، کنفدراسیون صنعت و امثالهم قابل مشاهده است که اولویت های سالانه خود را به طور رسمی مشخص کرده و تنها بر روی آنها تمرکز کرده و منابع خود را به سمت تحقق آن سوق می دهند.

🔹صاحبان کسب و کار و سرمایه در جوامع توسعه یافته، این مهم را به خوبی یاد گرفته و در آن مهارت یافته اند. آنها از یک طرف فراگرفته اند که خواست ها و مطالبات و نیاز های خود را جمع آوری کنند. از طرف دیگر آموخته اند که روش های مناسبی را برای اولویت بندی این مطالبات به کار گیرند و به علاوه به نیکی مهارت تدوین سیاست های علمی برای حل آنها را آموخته اند. هرساله سازمان های نمایندگی بسته های درمانگر دردهایشان را بر روی میز خود و سیاست گذاران آماده عرضه دارند.

🔹اما وضعیت تشکل های نمایندگی بخش خصوصی در ایران چگونه است؟ بیش از یکصد سال از شکل گیری سازمان های نمایندگی بخش خصوصی می گذرد. واقعیت آن است که به رغم بسیاری از اقدامات مفید ارزشمند تشکل ها و به وی‍ژه سازمان های نمایندگی بزرگ کشور، در حوزه سیاست گذاری، غیر کارکردی شده اند؛ چند صدایی و پراکندگی و کاهش قدرت گریبان سازمان های نمایندگی کسب و کار را گرفته است.

🔹خلاصه آنکه بخش خصوصی باید ابتدا مطالبات و خواست ها و نیاز های خود را با مشارکت نمایندگان خود در تشکل ها تدوین، سپس آن را اولویت بندی و بعد از آن با ایجاد اجماع در بین همه تشکل ها و صاحبان کسب و کار به یک دستور کار ملی برسد. پرچم داران بخش خصوصی (رهبران و مدیران تشکل ها) باید از طریق روش های ترویج و حمایت گری (Advocacy) تبلیغات، مذاکره، لابی و ... بسته های سیاست گذاری را در عرصه سیاست گذاری پی گیری و به کرسی نشانند.

🔹این مهم حتی برای تشکل های بخشی که نمایندگی یک بخش کوچک از صاحبان کسب و کار را برعهده دارند نیز اهمیت دارد. اعضا انتظار دارند در قبال حق عضویتی که می پردازند، تشکل مشکلی از مشکات آنها را در سطح سیاست گذاری ها، تصمیمات، آئین نامه ها، قوانین و مقررات و ... حل کند.

🔹این مهم نیازمند فراگیری مهارتی است به نام Advocacy یا ترویج و حمایت گیری که اختصاص به سازمان های غیر دولتی دارد. این ابزار به تشکل ها می آموزد چگونه مسائل اعضا را شناسایی، اولویت بندی و متناس با قدرت و تمایل ذینفعان دولتی و غیر دولتی، تقاضای خود را در محیط سیاست گذاری و تصمیم گیری پیگیری نمایند.

📎منبع: واحد تحقیقات رسانه ای پویشگران عرصه سوم