یادداشتی از: دکتر محمود سریع‌القلم

پایگاه خبری فولاد ایران - ایران و ژاپن دو کشور غیرغربی بودند که هم زمان در سال 1860 میلادی به توسعه و مدرنیته علاقه‌مند شدند و تنها دو کشوری هم بودند که در آن‌زمان خارج از آمریکای شمالی و اروپا به سوی مدرنیته رفتند .

🏷 ژاپنی‌ها چه کردند ؟

اولین کاری که ژاپنی‌ها انجام دادند این بود که سراغ اروپا رفتند و لیستی از نهادهای آنها را شناسایی کردند ، به آمریکایی‌ها گفتند شما در دبستان چه درس میدهید ؟ به انگلیسی‌ها گفتند شما نیروی دریایی‌تان را چگونه اداره می‌کنید ؟ از فرانسوی‌ها دانشگاه را گرفتند ، از بلژیکی‌ها نظام بانکی را گرفتند و از آلمان‌ها نظام صنعتی را ... بعد همان نهادها را آوردند ، از تجارب آنها بهره بردند ، رویه‌ها را آموختند بعد با تحقیق و مطالعه آن را به گونه‌ای با فرهنگ بومی‌شان تلفیق کردند که با وجود رسیدن به قله‌های توسعه همچنان نام ژاپن کلماتی مانند #سامورایی‌ یا #اژدها را در ذهن ما تداعی میکند

🏷 ما چه کردیم ؟؟

گفتیم برای رسیدن به مدرنیته آزادی میخواهیم و حکومت مشروطه را مطرح کردیم ... ایران در آن زمان حدود ۱۰میلیون نفر جمعیت داشت که در خوشبینانه ترین حالت ۱۰هزار نفرشان سواد داشتند ، وقتی شما با نه میلیون و نهصد هزاز نفر بی‌سواد و ده هزار نفر باسواد به دنبال آزادی بروید طبیعی‌ست که آن آزادیخواهی به هرج‌ومرج منتهی خواهد شد اما چون ذهن ما ایرانی‌ها تدریجی و فرآیندی نیست و همیشه دنبال پرش هستیم بجای تعریف نهاد حکمرانی خواستیم با آزادی ره صدساله را یک شبه طی کنیم ، حکمرانی در نهاد تعریف می‌شود و اصلاح‌ نهادهاست که پایداری می‌آورد پس ما اگر دنبال ثبات و توسعه هستیم باید نهاد ایجاد کنیم یعنی همان مسیری که ژاپن رفت

🔹اگر ما توسعه میخواستیم از جهانی شدن فرار نمی‌کردیم چون اگر ما عضو سازمان تجارت جهانی شویم آنگاه مجبوریم که شفاف عمل کنیم ، اگر نظام بانکی‌ ما با دنیا کار کند مجبور است شفاف عمل کند که این به صورت خودکار جلوی تمام فسادها را می‌گیرد , فساد با تشکیل همایش‌ و سخنرانی‌ درمان نمی‌شود

🔹باز تاکید میکنم که بزرگ‌ترین چالش ما رسیدن به یک #قرارداد_اجتماعی ست ، قرارداد اجتماعی یعنی مجموعۀ نخبگان ، روشنفکران ، نویسندگان ، خبرنگاران و جریان‌های سیاسی مسلط در کشور به یک جمع‌بندی برسند که چه کنیم تا کشور خوب اداره شود ، ثروت ایجاد گردد و مردم خوب زندگی کنند نه اینکه هر هشت‌سال مسیر کشور را عوض کنیم و یک جهان‌بینی جدید را مبنای عمل‌مان قرار دهیم تا نظام بین‌الملل اصلا تکلیف خودش را با ما نداند

💠نگرانی و آگاهی نسل بین ۲۵ تا ۴۵ سال امروز ما نسبت به ایران و آیندۀ آن از نسل‌های قبل‌شان بسیار بیشتر است و این نسل با تشکل پیدا کردن میتواند آغازگر جریان فکری توسعه باشد و روند دموکراتیک شدن کشور زودتر محقق گردد البته اگر مسئولان بالای ٨٠ سال فعلی مملکت به آنها میدان دهند

‌ منبع: اکونومیست فارسی