پایگاه خبری
فولاد ایران - ما ۴۰ ساله شدیم و ۴۰ سالگی را در
«محاصره کامل» پشت‌سر می‌گذاریم. مطالبات ایران بابت صدور نفت یا کالا، در شرایط
تحریم، چگونه نقد می‌شود؟ این نکته، واقعا بسیار مهم است! آیا پرداخت مطالبات ما،
با ارزهای ضعیف می‌تواند نیازهای ضروری ایران را تامین کند؟ آیا کشورهای هند و چین
و دیگر خریداران نسیه نفت ایران، می‌توانند مطالبات ما را با ارز معتبری چون یورو
پرداخت کنند؟ آیا کانال اینستکس می‌تواند در نقد کردن طلب‌های ایران موثر باشد؟
اینستکس حتما ظرفیت بسیار محدودی دارد!
دوم؛ اگر آمریکا ادعا می‌کند که سخت‌ترین محاصره را بر ما
اعمال کرده، پر بیراه نمی‌گوید، اما اگر قرار باشد «فقط مقاومت» کنیم، بدون اقدام
برای تغییر شرایط، این «مقاومت ایستا» است.
چنین مقاومتی قاعدتا باید بیش از ۲۰ تا ۳۰ سال طول بکشد!
چرا؟
چون، دست‌کم تا ۳۰،۲۰ سال آینده، نظام بین‌الملل و موازنه
قدرت و ترتیبات و مناسبات مالی اقتصادی، همین وضع را خواهد داشت.
۳۰،۲۰ سال بعد، اگر چین یا دیگر قدرت‌های نوظهور یا روسیه یا
آلمان، قادر باشند اقتدار فعلی آمریکا را حاصل کنند، آنگاه تازه فقط «قدرت قاهره»
نظام بین‌الملل تغییر می‌کند و معلوم نیست که وضع ما تغییر کند.
مگر اینکه «مقاومت پویا» را در دستور کار قرار دهیم.
سوم؛ ما باید بپذیریم که «مقاومت»، مربوط است به دوران
«تغییر وضع/ و دوران گذار...».
این یعنی پذیرش پویایی در مقاومت.
اگر این «مقاومت پویا» را بپذیریم، آنگاه باید پلن ایجاد
«ترتیبات جدید در مناسبات و تعامل نوین» با دنیا و نظام بین‌الملل را جزئی از
فرآیند مقاومت فرض کنیم.
در این‌صورت، ضمن پروسه مقاومت، باید تغییرات در ترتیب
مناسبات بین‌الملل خود را طراحی و اجرا کنیم.
خروج از بن‌بست محاصره، ظرف یک برنامه ۳ تا ۵ ساله باید هدف
محوری پروسه «مقاومت پویا» باشد.
چهارم؛ همه ابزارهای مادی و معنوی «دیپلماسی جامع ملی» باید
در فرآیند مقاومت پویا، برای شکستن بن‌بست محاصره به‌کار گرفته شوند.
«همه ابعاد دیپلماسی ملی»، باید در دستور کار فوری نظام قرار
گیرند.
در فرآیند «دیپلماسی جامع و همه‌جانبه»، اقتدار منطقه‌ای ما،
با ابزار مذاکره، تیزتر و برنده‌تر خواهد شد.
از این‌رو، مذاکره نیز در زمان و شرایط مقتضی باید در دستور
کار قرار گیرد.
کشور باید از اساس، آرایش نوین و سازمان لازم را برای «مقاومت
پویا» و «دیپلماسی جامع ملی» با هدف شکستن بن‌بست محاصره، پی‌ریزی کند.
به‌خصوص تحول در محیط ملی دستگاه سیاست خارجی و نظام تصمیم‌سازی
راهبردی، باید در دستور کار فوری نظام قرار گیرد.
پنجم؛ چنانچه اقدام جامع، فراگیر و فوری برای شکستن «بن‌بست
محاصره» را انجام ندهیم، آنگاه، تضعیف مداوم ما، می‌تواند منجر به برخورد بزرگ با
ما شود!
حتما با ورود به کانال برخورد و جنگ، شکستن بن‌بست و بهبود
موقعیت جمهوری اسلامی ایران در نظام بین‌الملل، تضمین نخواهد شد!
کسی نمی‌تواند حدس بزند که نتیجه برخورد بزرگ چه خواهد بود...!
خرد انقلابی و قانون صیانت از حق، «مقاومت پویا» را بر
«مقاومت ایستا» برتر می‌داند.
ما باید به فوریت، فرآیند ملی مقاومت پویا را در دستور کار
نظام قرار دهیم.
✍️دکتر علی‌رضا
اکبری
دنیای اقتصاد