پایگاه
خبری فولاد ایران - بدون شک مهمترین عاملی که به ذهن می رسد، لزوم افزایش سرعت
عمل ایران در راه اندازی و تقویت تمامی کریدورهای ترانزیتی عبوری از خاک کشورمان
به ویژه کریدور جنوب – غرب به عنوان کلیدی برای دستیابی به لهستان به عنوان هاب
اصلی ترانزیت اروپا است. آنچه مسلم است، ایران در خصوص پروژه بندر چابهار باید با
همکاری طرف هندی نسبت به اهمیت و مخاطره ایجاد شده از طرف رقبای این کشور یعنی چین
و پاکستان در گوادر و همچنین تلاش های آنها در راستای بی اثر کردن پروژه چابهار
حداکثر فشار را برای تکمیل هرچه سریعتر این پروژه به دهلی نو وارد کند.
از دیگر اقدامات پیشنهادی برای مقابله با اثرات منفی بندر
گوادر بر ترانزیت ریلی از مسیر جنوب ایران، تلاش تهران برای راه اندازی کریدور ITI ( اسلام آباد
- تهران - استانبول) است. راه اندازی این کریدور پروژه ای برد – برد برای هر دو
طرف چینی و ایرانی به حساب می آید. چراکه در صورت عملیاتی شدن اتصال اسلام آباد به
زاهدان، می توان دستکم بخشی از کالای صادراتی مد نظر چین به مقصد اروپا را به جای
عبور دادن از مسیر صعب العبور افغانستان و انتقال پر هزینه آن از طریق مسیر
ترکمنستان به اروپا، به راحتی از مسیر ایران به ترکیه منتقل و از آنجا به اروپا
منتقل کرد. حتی با احتساب هزینه ترانسشیپمنت و ترانزیت ترکیبی مسیر ایران در
دریاچه وان ترکیه، مسیر کریدور ITI برای به مراتب مقرون به صرفه تر و کم هزینه
تر از مسیر عبوری در پروژه باد ابریشم (عبوری از دریای خزر) خواهد بود. این فرصتی
است که ایران باید هرچه سریعتر از آن استفاده کرده و تا پیش از اقدام چین برای راه
اندازی مسیر افغانستان نسبت به فعال کردن ITI اقدام نماید.
بدیهی است در چنین شرایطی، پروژه بندر گوادر نه تنها برای
ایران به منزله تهدید نخواهد بود، بلکه به عنوان فرصتی برای ترانزیت ریلی ایران
مطرح خواهد شد. تهران از این طریق قادر به بهره برداری هم زمان از دو پروژه بنادر
چابهار و گوادر خواهد بود.
⬇️⬇️ لینک
دسترسی :
goo.gl/ZAUZgr