پایگاه
خبری فولاد ایران - سال ها پیش بانک
جهانی در گزارشی با اشاره به مدل سه بخشی زیر آورده بود که برای اجرای موفقیت آمیز
فرایند خصوصی سازی نیاز به حضور یک “جامعه مدنی” فعال داریم؛ بدون حضور رسانه های مستقل،
انجمن ها و اتحادیه ها و سمن ها (همان سازمان های مردم نهاد یا ان جی اُ ها) بخش خصوصی
عملا تبدیل به بخش “شبه دولتی” می شود، شاهد رویش ناگزیر نورچشمی ها (یا به قول اهالی
فرنگ کرونی ها) خواهیم بود و باید انتظار فساد همه گیر را هم داشت.
حواسمان باشد
آنچه به نام خصوصی سازی در ایران اتفاق افتاده است را با احتیاط بررسی کنیم؛ در گزارشی
از مرکز پژوهش های مجلس در سال 2016 اشاره
شده است که در طی چهارده سال گذشته تنها 16 درصد از کل واگذاری شرکت های دولتی در فرایند
خصوصی سازی واقعی بوده است و بقیه سهم صندوق های بازنشستگی و شرکت های دولتی دیگر شده
است. در شرایط تحریم و بدون ارتباط آزاد با جهان خارج هم بعید است با خصوصی سازی فتح
الفتوحی رخ دهد.
با همه اینها
به نظرم خصوصی سازی یعنی درآوردن ابزارهای تولید از زیر دست دولت در بلندمدت باز هم
اتفاق خوبی است، مشروط بر اینکه یک؛ بتوان جلوی حمایت های دولت از صنایع واگذار شده
را با بهانه های حمایت از تولید ملی و مانند آن گرفت و هیولا را برگرداند به همان بوروکراسی
های ظلمانی و دوم، گسترده کردن ارتباط اقتصاد با دیگر کشورها. می توان امید داشت با
توازن قوای این نورچشمی ها با دولت اتفاق های خوبی بیفتد، این همان چیزی است که پیتر
ایوانز در کتاب توسعه و چپاول در مورد کره جنوبی روایت می کند.
بهتر است بگوییم
حرف از خوب یا بد بودن خصوصی سازی زیاد فانتزی است، بیشتر باید به شیوه اجرای آن فکر
کرد، والله اعلم./ راهبرد
منبع: کانال
اکونومیست فارسی-
@economistfarsi