پایگاه
خبری فولاد ایران
- سه شرطی کە "استو منوچین"، وزیر خزانهداری آمریکا به
عنوان شروط معافیت از تحریم برای خریداران نفت ایران گذاشت عبارتند از:
١: هیچ ارزی به دولت ایران پرداخت نشود.
٢: خرید نفت حداکثر یک سوم خرید فعلی باشد.
٣: جمهوری اسلامی فقط میتواند در ازای این فروش، محصولات بشردوستانه
مثل غذا و دارو دریافت کند.
هدف اصلی آمریکا از تحریم حاملهای انرژی، بستن راه دسترسی ایران
به منابع ارز و طلا است. در چنین شرایطی هم پول ملی پشتوانه خود را از دست میدهد و
هم جمهوری اسلامی برای ماجراجوییهای سیاسیـ امنیتی خود دچار چالش شده و ناچار است
که از ارز ذخیره موجود در بانک مرکزی استفاده کند.
جدا از این مسائل، بانک مرکزی برای واردات بخشهایی از اقلام
ضروری و همچنین مواد اولیه و تجهیزات صنعتی باید ارز ذخیره را استفاده کند. همچنین
برای جلوگیری از نوسانات ارزی، باید روزانه ارز به بازار آزاد تزریق کند که باز هم
از ارز ذخیره استفاده میشود.
پس هنگامی که دخل دولت ارزی نباشد، مجبور است برای کارهای روزانه
خود ارز ذخیره را در کار بگیرد. بر پایه اینکه
ذخیره ارزی محدود است، ناچارا باید کل اقتصاد را منقبض کند، انقباض عمومی اقتصاد به
مفهوم عدم سرمایهگذاری برای حل بحرانهای اقتصاد داخلی و همین طور بحرانهای کلانی
مانند کمبود آب و بحران محیط زیست است.
در نتیجه عدم ورود ارز و طلا به اقتصاد ایران با
گذر زمان چاپ پول بدون پشتوانه سیر سعودی تورم را بیشتر میکند، بحرانهای داخلی را
عمقتر مینماید و کلیت اقتصاد را کوچک و کوچکتر
مینماید. پس از نگاه اقتصادی، آمریکا با تحریم نفتی ایران حتی در صورت معافیت
بخشی از خریداران و به صفر نرسیدن حجم فروش نفت ایران به هدف خود در زمینه ایجاد بحران
در اقتصاد ایران میرسد.
اما از لحاظ اقتصاد جهانی، آمریکا با معافیت بخشی از خریداران
نفت ایران از تحریم، توانست از سیر صعودی قیمت جهانی نفت جلوگیری نماید و موضوعی کە
اگر رخ میداد به نفع جمهوری اسلامی بود چون در چنین شرایطی جمهوری اسلامی نفت کمتر
با نرخ بیشتر میفروخت و کمبود دخل را تا حدودی جبران میکرد.
از لحاظ سیاسی جلوگیری از صعود قیمت جهانی نفت میتواند بر رفتار
رای دهندگان آمریکایی در انتخابات میاندورە تاثیر بگذارد و جریان رقیب دونالد ترامپ،
نتوانند گرانی بنزین و حاملهای انرژی را به بهانەای برای جمعآوری رای تبدیل کنند.
در واقع معافیت از تحریم بخشی از خریداران نفت ایران، بازی اقتصادی
- سیاسی است که دولت ترامپ، جهت گسترش ابعاد بحرانهای داخلی ایران، و همچنین جلوگیری
از تاثیر تحریمها بر مسائل داخلی آمریکا آن را طراحی کرده است و این بازی نه تنها
به مفهوم بازگشت آمریکا از شروط دوازدهگانه
خود نیست، بلکه به منزله شناخت کامل آمریکا از بحرانهای داخلی ایران است.