پایگاه
خبری فولاد ایران
- به نظر می رسد که رشد فردی، نتیجه پنج نوع آزادی است:
۱-آزادی ارتباطات
۲-آزادی سازماندهی
۳-آزادی بیان
۴-آزادی متفاوت فکر
کردن
۵- آزادی تولید ثروت
در ده کشور اول ازنظر نوآوری در جهان، این پنج نوع آزادی در
میان کشورها مشترک است. نوآوری شهروندان این کشورها، محصول سیستمی از این نوع
آزادی ها است که به وجود آمده است. انسان ها محصول این سیستم ها هستند. در کشوری
که سیستم درست نشده باشد، کانون های قدرت از آزادی شهروندان نگران می شوند. وقتی
ما به سوییس فکر می کنیم که مقام اول نوآوری جهانی را دارد، حتی نام چند نفراجرایی
را هم نمی توانیم به یاد بیاوریم چون یک سیستم به معنای مجموعه ای از قواعد پایدار
مورد اجماع، ایجاد کرده است که همه در هر جایگاهی و موقعیتی، آن قواعد را رعایت می
کنند.
بخش نا خودآگاه ذهن که انبار انبوهی از یادگیری های مستقیم و
غیر مستقیم است، نقشی تعیین کننده در سرنوشت یک فرد و در نهایت یک جامعه دارد.
افراد از کودکی درمحیط خانواده، مدرسه و
جامعه به تدریج می آموزند که از چه مسائلی باید بترسند و حدود و محدودیت ها
کجاست. ذهن دائما محاسبه می کند که پی آمد حرفی که می زند، ارتباطی که برقرار می
کند، گروهی که تشکیل می دهد، درآمدی که دارد چیست و چه نوع هراسی باید داشته باشد.
به عنوان مثال در بعضی از کشورها، ارتباط با خارجی جرم محسوب می شود اما در سال ۲۰۱۷،
کره جنوبی ۵۲ میلیون دلار برای لابی در قوه مجریه ومقننه
امریکا هزینه کرد. در شهر واشنگتن حدود ۱۶۰۰۰ شرکت رسمی
ثبت شده وجود دارد که برای افراد و دولت های خارجی در دستگاه حکومتی آمریکا لابی
می کنند. چرا شهروندان آمریکایی نمی ترسند که برای خارجی ها در درون حاکمیت خودشان
تبلیغ و لابی گری کنند؟ چون حتی کار با خارجی قاعده مند است. حتی قانون تا آنجا
صریح نوشته شده است که فرزندان نمایندگان مجلس می توانند شرکت لابی داشته باشند.
اینکه افراد تا چه میزان نگران پیامدهای فعالیت های خود
هستند به همان میزان کمتر برای نو آوری فکر می کنند و سازماندهی می کنند. شهرداری
لس آنجلس هم به عزادارن عاشورا اجازه داد در مرکز شهر مراسم خود را برگزار کنند و
هم به حامیان پادشاه باستانی ایران، کوروش. چرا هر دو نوع سازماندهی آزادی دارند؟
چون سیستمی وجود دارد که هراسی از سازماندهی های متفاوت ندارد.
از قوی ترین انگیزه های انسانی، بهتر شدن (Self-
Enhancement) است.
اما این بهتر شدن نیاز به محیط مستعد دارد که انسان ها از کار و نوآوری نهراسند.
این محیط، ذهن انسان ها را در ناخود آگاه تربیت می کند.
در سال ۱۸۹۰ روان شناس و
فیلسوفی به نام ویلیام جیمز در کتابی به نام اصول روانشناسی، عموم رفتار، افکار و
احساسات انسان را معطوف به واکنش های مغز کرد که از انبار خود استفاده می کند.
اینکه در بخش خود آگاه و نا خودآگاه انسان چه "انباشتی" صورت گرفته
سرنوشت او را رقم می زند.
ترس بر دو نوع است: معقول و نا معقول. ترس از ندادن مالیات
یک ترس واقعی و منطقی است اما ارائه یک تفسیر متفاوت از یک موضوع نسبت به تفسیر
اولیاء، معلم، رسانه، جامعه و دولت نباید ترس به همراه داشته باشد و این ترس نا
معقول است. فردریک اسمیت زمانی که دانشجوی دانشگاه بود مقاله ای برای یکی از کلاس
های خود نوشت و ایده ی تحویل محموله در عرض ۲۴
ساعت
را مطرح کرد. او برای این مقاله نمره ۱۲ گرفت و ایده
او غیر واقعی قلمداد شد. اما او نترسید و ایده را تست کرد و هم اکنون شرکت FedEx با ۶۵۰ هواپیما،
روزانه حدود دو میلیون محموله را در سراسر جهان جا به جا می کند. او آزادی بیان
داشت که با او مخالفت شد ولی با آزادی سازماندهی، ارتباطات، متفاوت فکر کردن و
تولید ثروت، تشکیلات عظیم و منحصر به فردی را ایجاد کرد. جایی مانع او نشد و او
فرصت پیدا کرد که ایده خود را آزمایش کند. از این رو، باید این سوال را مطرح کرد
که تا چه میزان، مجموعه یک جامعه در ناخودآگاه افراد ترس و پرهیز از فعالیت را
تزریق می کند و تا چه اندازه به آن ها القاء می کند که شجاع باشید، سازماندهی
کنید، نظر بدهید، متفاوت باشید، اگر شکست خوردید باز تلاش کنید، از نو آغاز کنید،
رشد کنید و ثروتمند شوید.
یکی از شاقول های کلیدی توسعه یافتگی این است که جوامع و
دولت ها چقدر فرد را می ترسانند و چقدر او را تشویق می کنند؟ چقدر برای ترس، سیستم
درست کرده اند و چقدر برای تشویق و یادگیری و ارتباط، سیستم ایجاد کرده اند؟ چقدر
جامعه به افرادی که بسیار کارکرده و زحمت می کشند پاداش منطقی و عملی می دهد و تا
چه میزان، به آن ها مظنون می شوند؟
فرصت دادن به انسان ها، خیلی اعتماد به نفس، علاقه به رشد و
پیشرفت، احترام به انسان، شأن، علو طبع و سیستم می طلبد. البته نیکولو ماکیاولی به
اشتباه معتقد بود که مردم باید بترسند.
✍️دکتر محمود
سریع القلم