پایگاه
خبری فولاد ایران - تحویل محموله های نفت خام و تسویه مالی مابه ازای آن، شکل
معمول قراردادهای خرید و فروش نفت مابین فروشندگان نفت خام و پالایشگاه ها است که در
حال حاضر کشور نیز از این شکل در معاملات نفتی استفاده می‌کند. اما در برهه‌های زمانی
خاص که بازار دچار مازاد عرضه است، تولیدکنندگان نفت خام در فروش نفت خود مطابق قراردادهای
مرسوم به مشکل بر میخورند و سعی میکنند نفت خام خود را با نوع دیگری از قراردادها
به فروش برسانند. معمولا شکل دیگری از قراردادها تحت عنوان قرارداد پالایش مابین پالایشگاه
و فروشنده نفت خام وجود دارد که در آن فروشنده قسمتی از ظرفیت پالایشی پالایشگاه را
طی مدت‌زمان معین در اختیار گرفته و در ازای نفت تحویلی به پالایشگاه، مقدار مشخصی
فرآورده نفتی تحویل میگیرد و تنها به پالایشگاه حق العمل تبدیل نفت به فراورده را
پرداخت می‌کند. استفاده از این نوع قراردادها از دو جنبه برای کشور دارای مزیت خواهد
بود:
🔺با استفاده از قرارداد پالایش،
نفت خام توسط پالایشگاه به فرآورده تبدیل شده و این فرآورده جهت فروش در اختیار کشور
قرار میگیرد. لذا درآمدهای کشور به فروش نفت خام وابسته نخواهد بود و کشور جهت کسب
درآمدهای ارزی خود باید به فروش فرآورده روی آورد. بازار فرآورده دارای خریداران گسترده‌ای
بوده و محدودیت‌های بازار نفت را ندارد. از طرفی به علت حجم کم محمولات مبادله شده
طی این معاملات، تراکنش‌ها با مبالغ اندک انجام شده و در سیستم‌های بانکی به‌آسانی
قابل رصد نیست. لذا فروش فرآورده تحریم‌پذیری بسیار کمتری نسبت به فروش نفت خام خواهد
داشت.
منبع: فارس