پایگاه
خبری فولاد ایران - «نظام قیمت‌گذاری» بزرگترین
دروغ سیستماتیک در کشور ماست. هر زمان تورم افزایش پیدا می‌کند، دولت به‌جای اینکه
تورم را کنترل کند، قیمت‌ها را کنترل می‌کند و با ابزارهای کنترل و تعزیر به جنگ
اقتصاد می‌رود.[افزایش قیمت‌ها معلول تورم است نه علت تورم؛ علت تورم در چاپخانه
پول بدون پشتوانه است]
تاریخ بهترین معلم انسان‌هاست اگر به آن توجه کنند. به این
روایت‌های تاریخی توجه کنید:
1-در کشاکش جنگ ایران و عراق،
گزارش رسید قیمت ظروف پلاستیکی که در جبهه‌ها زیاد استفاده می‌شود، گران شده است.
دولت بلافاصله آن را مشمول قیمت‌گذاری دانست و تولیدکنندگان را تهدید به تعزیر و
جریمه کرد. استدلال این بود که کشور به ظروف پلاستیکی نیاز دارد و این کالاها باید
ارزان باشد تا همه از آن استفاده کنند. نتیجه چه شد؟ در اوج نیاز، خیلی از
تولیدکنندگان ظروف پلاستیکی خط تولیدشان را تغییر دادند و به تولید عروسک رو
آوردند.
2- چنین اتفاقی درباره پودر شوینده
در دهه 70 رخ داد. تولیدکننده‌ای که سال‌ها پودر شوینده و صابون تولید می‌کرد، بعد
از فشارهای دولت برای قیمت‌گذاری و تشدید فشارهای تعزیراتی، خط تولید پودر و صابون
را متوقف و خط تولید لوازم آرایش ایجاد کرد.
3- در میانه‌های دهه 80 دولت به
تولیدکنندگان هشدار داد که افزایش قیمت کالاها را نمی‌پذیرد و با متخلفان به شدت
برخورد می‌کند. تولیدکنندگان که نتوانستند با دولت به توافق برسند، با اطلاع دولت
یا از مقدار کالا کم کردند یا کیفیتش را پایین آوردند. از جمله برخی تولیدکنندگان
دستمال‌کاغذی ناچار شدند دستمال کمتری در جعبه قرار دهند و برخی تولیدکنندگان شیر
نیز ناچار شدند آب بیشتری به محصول خود اضافه کنند. همین اتفاق در خیلی از صنایع
غذایی دیگر هم رخ داد. مثلا هوای بیشتری
وارد چیپس و پفک شد و بطری‌های نوشیدنی را هم سر خالی کرد. نتیجه اینکه
تولیدکنندگان به کم‌فروشی و کاهش کیفیت رو آوردند.
4- در دهه 90 دولت به تولیدکنندگان
مواد غذایی اجازه نداد قیمت‌ها را با واقعیت‌های اقتصاد کشور تنظیم کنند.
تولیدکنندگان نیز ناچار شدند محصولات غذایی را به‌جای عرضه در ظروف شیشه‌ای در
ظروف ساخته‌شده از «پت» عرضه کنند. نتیجه اینکه در سال‌های پیش‌رو، طبیعت پر از
ظروفی می‌شود که دوره بازیافتشان طولانی است و سال‌های سال قابلیت ماندگاری دارند.
محسن جلال‌پور