پایگاه
خبری فولاد ایران - بزرگترین اقتصاد دنیا متعلق به چین
است و نه امریکا. هرچند از لحاظ نرخ تبادلات بازار امریکا سرآمد است اما با تنظیم هزینه
های کمتر کالا و خدمات می توان مشاهده کرد نرخ تبادلات بازار در چین حدود بیست
برابر بزرگتر از امریکاست، منظور از خدمات استاندارد زندگی و احتمالا قدرت خرید
نظامی است. به گزارش فولاد ایران،
وسعت و جمعیت چین بیشتر از امریکاست که این امر مزیتی در گسترش
تولید به شمار می رود. اما سوال اینجاست که چین چطور می تواند سلطه خود بر اقتصاد
دنیا را همیشگی کند؟
رشد تولید ناخالص داخلی چین در حال حاضر روی 6.5 درصد ثابت
است، به فرض اینکه این رقم رشد در سایر نقاط دنیا روی 3 درصد باشد، رشد 6.5 درصدی
چین به این معناست که چین تا سال 2029 (تنها 11 سال از حالا) یک چهارم و تا سال
2050 حدود40 درصد اقتصاد جهانی را تشکیل می دهد. در دهه 2060، یعنی در طول عمر
نوجوانان امروز، چین فعالیت اقتصادی بیشتری نسبت به سایر نژادهای انسانی خواهد
داشت. در مقابل آن، سهم ایالات متحده در تولید ناخالص جهانی حتی در پایان جنگ
جهانی دوم هم به 40 درصد نرسید و در طول قرن بیستم به طور متوسط کمتر از 25 درصد
بوده است. به عبارت دیگر، در طول قرن گذشته اهمیت چین از لحاظ اقتصادی بسیار مهم
تر از امریکا بوده است. اما حفظ رشد 6.5 درصدی برای چهار دهه کار بسیار مشکلی است.
در واقع رشد تولید ناخالص داخلی چین تا سال 2011 تقریبا 10 درصد بوده هرچند که طی
دو دهه گذشته بارها و بارها این رقم را پشت سر گذاشته. دلایل زیادی برای تنزل این
رقم رشد وجود دارد. علی رغم سرفصل هاییکه حاکی از پیشرفت قابل ملاحظه صنعت در چین
است، این کشور با برخی محدودیت های اساسی مواجه است.
در سال 2013، دمین ما و ویلیام آدامز در کتابی به نام
"پشت سر میلیاردها نفر" بسیاری از محدودیت های چین از جمله کمبود مواد
غذایی، منابع، مسکن و وحدت سیاسی را به چالش کشیده اند. گفته می شود مهمترین دغدغه
چین در مورد نرخ جمعیت خواهد بود. هرچند قانون تک فرزندی در این کشور جای خود را
به قانون دو فرزندی داده، اما میزان باروری به مراتب کمتر از سطح جایگزین است و در
نتیجه تعداد افراد در سن کار در در بزرگترین اقتصاد دنیا رو به کاهش گذاشته است.
برخی پیش بینی ها افت یک چهارمی جمعیت کاری را تا اواسط قرن برآورد کرده اند، این
پیش بینی با فرض عدم افت بیشتر سطح باروری است. کشور کوچکتر یعنی رشد کمتر تولید
ناخالص داخلی و رشد سریع تر جمعیت مسن. به عبارت دیگر، تولید کمتر نیروی کار به
معنی رشد اقتصادی کمتر است همانطور که ژاپن این موضوع را به خوبی درک کرده است. شهرنشینی
و ارتباط نزدیک مردم با یکدیگر به معنای تولید بیشتر است. چین دیگر نمی تواند رشد
شهرنشینی داشته باشد چراکه طی چندین دهه میلیون ها و میلیون ها نفر از مردم
روستاها و شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ چین رفتند و نشانه های افت این روند کاملا
مشهود است.
محدودیت بعدی چین در مورد انرژی است. چین هنوز وابستگی زیادی
به سوختهای فسیلی دارد اما ارتقاء اقدامات زیست محیطی باعث کاهش مصرف این نوع سوخت
از سال 2013 شده است. امید است انرژی خورشیدی ارزان قیمت جایگزین سوختهای فسیلی
شود و این کشور بتواند بهره وری بیشتر از آن داشته باشد تا کمبود انرژی باعث کندی
رشد اقتصادی آن نشود، اما وقوع این تغییرات نیازمند زمان و پول است.
اینها بزرگترین دغدغه های چین هستند اما همه آن نیستند. اقتصاد
این کشور بر پایه سیل نقدینگی ارزان از طریق بانکهای دولتی است که ممکن است این
روند روزی متوقف شود. عدم وجود آزادی در این کشور و نظارت فراگیر اشخاص ممکن است
مانع کار افراد با استعداد در آن شده یا اینکه موجب عدم بهره وری کامل از پتانسیل
آنها بشود. وابستگی به واردات مواد غذایی نیز همچنان از معظلات چین است. و در
نهایت توانایی چین در دستیابی ارزان به تکنولوژی پیشرفته از طریق سرقت یا
تکنولوژیهای معکوس مهندسی کشورهای توسعه یافته نیز رو به زوال گذاشته است.
حرف آخر اینکه چین که در حال حاضر بزرگترین اقتصاد دنیا را
دارد یقینا مهمترین کشور اقتصادی در تاریخ دنیای مدرن خواهد بود. اما ترکیب برخی
محدودیتهای طبیعی و خودکرده آن را از ادامه قدرت نمایی و سلطه جهانی باز خواهد
داشت.
منبع: Bloomberg
موضوعات مرتبط: فولاد - قراضه - سنگ آهن - قیمت آهن آلات - تحلیل اخبار - اخبار اقتصادی