پایگاه خبری
فولاد ایران - جمهوری دمکراتیک مردم کره تنها 3
همسایه دارد. جمهوری کره، روسیه و چین. پیونگ یانگ در واقع لولوی روسیه و به ویژه
چین برای بازی با آمریکا ،ژاپن و غرب بوده است؛ هنگامی که اتخاد شوروی فروپاشید،
کمک های روسیه نیز به پایان رسید؛و امروز نیز به هر روی «شی» رهبر چین،درتداوم
استراتژی «سازش اصطکاکی» با آمریکا،هیچ گونه علاقه ای به تداوم حیات این «لولو» ندارد.
در واقع استراتژی ژئوپولیتیک،مُشت ناک اوتی را به «اون» نواخت.او و همه ی شمال
کره، بی چین توانایی حیات حتی ذلیلانه در انزوا را نخواهندداشت؛ به هیچ روی. شاید
«اون» این روزها زیر لبی و در گلایه از چین و روسیه (همواره خیاتتکار) زمزمه می
کند:
زین همرهان سست عناصر دلم گرفت
شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
4-
پیشرفت
خواهی
❌اون دیکتاتور و
دیکتاتوران زاده، چند روز پیش سخن شگفتی بر زبان آورد: پیشرفت(توسعه) کره بسیار
مهم تر از داشتن کلاهک هسته ای است.
ولی این سخن را سال ها و دهه ها پیش هم او و هم پدرش کیم
جونگ-ایل و جدش کیم ایل- سونگ هم می توانستند بر زبان آرند و 70 سال ملتی را دچار
تباهی و هراس و ناامنی پیاپی نکنند؛ منظورم تنها سلاح هسته ای نیست، بلکه بیرون
آمدن از نقشی بود که مائو و استالین برای پیونگ یانگ ساخته بودند: نقش لولو
هرچند بعید نیست «اون» به هنگام آموزش در غرب،زیر نظر بوده و
اورا برای پذیرش این خواسته آماده کرده بوده اند. ولی به هر روی وی نسبت به پدر و
جدش بس بخردانه ترعمل کرد. دور نیست که کره شمالی به تولید کننده ای کلان و قطب
بزرگ نوآوری در فناوری تبدیل شود؛ اگر شما هم نتوانید آن را ببینید، منِِ پیرمرد حتما
آن را خواهم دید.
✅ به گمانم «اون» هم
مانند دنگ شیائو پینگ و شی جیانگ، بدین گزاره دست یافت که بهترین شیوه دشمنی و
مبارزه با آمریکا، در پیش گرفتن دوستی با او است.
ژئوپولیتیک ایرانی