پایگاه
خبری فولاد ایران
🔹یک تیم ایرانی با یک
تیم ژاپنی تصمیم گرفتند که مسابقه قایقرانی برگزار کنند،هر دو تیم به سختی تمرین
کردند تا در روز مسابقه به بهترین عملکرد خود دست پیدا کنند،روز مسابقه هر دو تیم
آماده شدند.
🔹وقتی ایرانی ها یک
مایل اول را طی کردند ژاپنی‌ها به خط پایان رسیده بودند،تیم ایرانی از باخت خود
بسیار ناامید شدند.
👤مسئول تیم دستور داد تا
بررسی های لازم برای تعیین دلایل باخت مشخص شود،برای این کار یک تیم مشاور انتخاب
و بررسی ها شروع شد و اقدام اصلاحی را پیشنهاد دادند.
یافته های تیم مشاوره حاکی از این بود که در تیم ژاپن هشت
نفر پارو می زنند و یک نفر هدایت می کند و در تیم ایرانی هشت نفر هدایت می کنند و
یک نفر پارو می زند،نتیجه این بود که تعداد زیادی در تیم ایرانی هدایت می‌کنند و
تعداد کمی پارو می‌زنند.
روز مسابقه در سال بعد مجدداً فرا رسید،ساختار مدیریت تیم
ایرانی به کلی متحول شد.
🔆ساختار جدید بدین صورت
بود:
چهار مدیر راهنمایی و هدایت،سه مدیر راهنمایی منطقه ای و یک
سیستم ارزیابی عملکرد جدید برای ارزیابی و تشویق فردی که وظیفه پارو زدن را بر
عهده دارد.
تیم ایرانی این بار پس از مایل دوم نتیجه را واگذار کرد،مدیر
تیم در نهایت شخصی که پارو میزد را به دلیل عملکرد ضعیف برکنار کرد و به مدیران به
خاطر شناسایی مشکلات پاداش داد‼️
🔹نتیجه گیری راهبردی:
این داستان در کشور ما بسیار به چشم میخورد و شاید یکی از
مهم ترین امراضی هست که سازمان های ما را درگیر خود کرده است، شاید بارها برای همه
ی ما این اتفاق افتاده که وقتی وارد یک سازمان یا نهاد دولتی میشویم با یک سلسله
مراتب خیلی طویل روبه رو میشویم ولی در اصل فقط سمت هایی نمادینی هستند که شاید
اگر این سمت ها را از چارت سازمانی هم حذف کنیم خللی در کار سازمان ایجاد نخواهد
شد. متاسفانه در کشور ما همه در راس هستند و هیچکس در نیروی عملی کار نیست!
🔹چند روز گذشته در مقاله ای تحت عنوان "سازمانهای بلند" کار شده بود که 1.5
برابر برابر کل کارمندان ژاپن؛ فقط مدیر داریم؛ بر مبنای اعلام رسمی در حال حاضر
بیش از 440 هزار نفر به عنوان مدیر در دستگاههای اجرایی کشور اشتغال به کار
دارند.در حالی که تعداد کارمندان کشور ژاپن با جمعیت 127 میلیونی جمعاً 300 هزار
نفر است و ما در ایران با 75 میلیون جمعیت 1.5 برابر کل کارمندان ژاپن، فقط مدیر
داریم.
نکته پایانی این است که هرچه دولت و ساختارهای حاکمیتی بزرگ
تر می شوند،رشد جامعه رو به کاهش می گذارد؛ و جامعه ای که رشد نکند، توسعه انسانی
حاصل نمی شود.
اکونومیست فارسی