پایگاه خبری
فولاد ایران -چین از سال ۱۹۹۶ به‌عنوان بزرگ‌ترین تولیدکننده
و از سال ۱۹۹۳ به‌عنوان بزرگ‌ترین مصرف‌کننده فولاد در دنیا مطرح بوده و در حال حاضر
حدود نیمی از تولید و مصرف جهانی فولاد را به خود اختصاص داده است. نقش چین در فولاد
جهانی طی سال‌های اخیر بسیار برجسته بوده به‌گونه‌ای که رشد ۲۳ درصدی تولید فولاد جهانی
تا سال ۲۰۱۴ در مقایسه با پیش از شروع بحران اقتصادی جهانی (سال ۲۰۰۷) را می‌توان متاثر
از رشد ۶۸ درصدی تولید فولاد چین دانست؛ چرا که بدون در نظر گرفتن چین تولید جهانی
فولاد در این سال‌ها نه تنها رشدی نداشته، بلکه شاهد کاهش ۳/ ۱ درصدی نیز بوده است.
حال با این تفاسیر، بزرگ‌ترین تولیدکننده و مصرف‌کننده فولاد جهان بعد از اتمام سال
۲۰۱۵ به‌عنوان سالی بحرانی برای فولاد، سیاست‌های فولادی خود را برای جلوگیری از زیان
بیشتر با تغییراتی همراه کرد.
در سال ۲۰۱۵ برای اولین بار پس از بحران جهانی ۲۰۰۹ روند
رو به رشد تولید جهانی فولاد متوقف شد و تولید فولاد خام نسبت به سال ۲۰۱۴ بیش از
۳ درصد کاهش یافت، چین نیز کاهش ۳/ ۲درصدی را تجربه کرد. البته بالاترین کاهش مربوط
به مناطق آمریکای شمالی با ۶/ ۸ درصد و CIS با ۳/ ۴ درصد کاهش بوده است.براین
اساس سال ۲۰۱۵ یکی از سخت‌ترین سال‌های تاریخ صنعت فولاد چین بود و کاهش ۴/ ۵ درصدی تقاضای داخلی و مازاد عرضه سبب رقابت شدید
و راه افتادن جنگ قیمتی میان بیش از ۱۰۰۰ تولیدکننده فولاد در این کشور شد تا آنجا
که قیمت‌های محصولات فولادی به شدت کاهش یافت. این امر سودآوری این صنعت را از بین
برد و زیان سنگینی را که تا ۱۰ میلیارد دلار برآورد شده متوجه فعالان صنعت فولاد چین
کرد.در سال ۲۰۱۶ نیز روند کاهشی تولید فولاد چین ادامه داشته و میزان این کاهش در سه
ماه اول سال جاری نسبت به مدت مشابه سال قبل ۲/ ۳درصد بوده است.میزان تولید فولاد خام
در این کشور از ۵۷۷میلیون تن در سال ۲۰۰۹ به بیش از ۸۰۸میلیون تن در سال ۲۰۱۶ افزایش
یافته است. ۳۰ نوامبر ۲۰۱۷، انجمن جهانی فولاد توافقنامه‌ای را امضا کرد و در آن سیاست‌های
چین را مورد هدف قرار داد. کشورهای ژاپن، ایالات متحده آمریکا و در کنار آنها اتحادیه
اروپا قصد دارند تا چین را بیش از پیش برای کاهش ظرفیت‌های فولادسازی تحت فشار قرار
دهند. در این مبارزه جهانی، نمایندگانی از ۳۳ کشور در برلین ملاقات می‌کنند تا درخصوص
عرضه بیش از اندازه این محصول از چین و تبعات ناشی از آن توافق کنند.
در این توافق احتمال دارد تا از دولت‌ها خواسته شود تا
گزارشی از ظرفیت تولید داخلی خود ارائه دهند که به موجب آن، سطوح عملیاتی آنها ۲ تا
۴ بار در سال اعلام شود. همچنین اقدامات اصلاحی را انجام دهند و کمک به فولادسازان
داخلی و واحدهایی که توانایی ادامه رقابت ندارند را متوقف کنند. مقامات این کار گروه
در ماه مارس برای بررسی پیشرفت فعالیت خود برنامه‌ریزی می‌کنند.هدف اصلی موارد یادشده
آن است که چین را وادار به تغییر در سیاست‌های خود کنند. این کشور از سوی بسیاری از
دیگر کشورها به کمک برای جبران خسارات فولادسازان خود متهم شده است. اغلب دولت‌های
محلی در چین، به واحدهای فولادی کمک می‌کنند. به‌علاوه دولت این کشور، بانک‌های دولتی
را تحت فشار عمده‌ای قرار داده است تا از کسب‌وکارها حمایت و در این مسیر از ارائه
وام و اوراق قرضه برای جمع‌آوری پول استفاده کنند.بررسی‌های انجام شده حکایت از آن
دارد که ظرفیت جهانی برای تولید فولاد خام در سال ۲۰۱۶، نسبت به دوره ۱۰ ساله قبل آن،
رشد ۶۰درصدی داشت و به ۲.۳۸ میلیارد تن افزایش یافت. ظرفیت تولید فولاد چین نیز افزایش
۱۴۰ درصدی را تجربه کرد و به ۱.۱۶ میلیارد تن رسید. این در حالی است که تنها از دوسوم
ظرفیت فولاد استفاده می‌شود که حکایت از فزونی داشتن ظرفیت‌های احداث شده نسبت به میزان
مصرف و تقاضای جهانی برای این محصول دارد.
منبع: دنیای اقتصاد