پایگاه
خبری فولاد ایران - استراتژی توسعه صنعتی ما همیشه جایگزینی واردات بوده و با واردات
ماشین آلات سنگین و وضع تعرفه های بالا سعی کردیم از صنعت داخلی حمایت کنیم. اما دولت
های ایرانی راه را غلط رفته اند و سرنا را از سر گشاد آن زده اند.
تقریبا همه دولت ها پس از سال 1350 به زبان فنی؛ "سیاست
ارزی مستقل مبتنی بر سرکوب ارزی" داشته اند. یعنی بدون توجه به سیاست های مالی
و پولی کشور و نوسانات نرخ ارزهای جهانی، نرخ ارز را بصورت مستقل و بر مبنای تصورات
و اهداف دیگری تعیین کرده اند، مگر زمان هایی که در مخمصه افتاده اند و امکان تثبیت
نرخ ارز را از دست دادند. یعنی ما نرخ ارز را افزایش نداده ایم مگر آن که مجبور شده
ایم!
شاخص قیمت ها در ایران از سال 1368 تا 1395 حدودا 109 برابر افزایش
یافته است. امابا وجود همه این جهش ها، نرخ دلار از سال 68 تا 95 تنها حدودا 50 برابر
افزایش داشته است. این یعنی ما باعث شده ایم کالای ایرانی گران شود اما کالای خارجی
ارزان باقی بماند و در نتیجه تولید کننده ایرانی را نابود و واردکنندگان را سرمست کرده
ایم!
این روایت، روایتی واقعی از وضعیت تمام صنایع ما در سالهای
78 تا 89 است. این عارضه در اقتصادهای نفتی شناخته شده و به زبان فنی به آن صنعتی زدایی
ناشی از بیماری هلندی (Dutch disease) می گویند.
صادق الحسینی
منبع: اقتصاد به
زبان ساده