پایگاه خبری تحلیلی فولاد (ایفنا)- به گزارش شهد اقتصاد اخیرا یک فایل صوتی از صحبت های دکتر محسن رنانی استاد اقتصاد دانشگاه اصفهان در جمع برخی از اساتید و اقتصاددانان ایرانی در کانال ایشان منتشر شده است. در این فایل دکتر رنانی به یک بیماری در جامعه ایرانی اشاره می کنند که این بیماری در بین اقتصاددانان کشور نیز وجود دارد. به نظر ایشان ضروری است که اقتصاددانان به این بیماری توجه ویژه ای کنند و برای درمان آن تلاش کنند. در ادامه خلاصه ای از صحبت های ایشان پیرامون آسیب شناسی اقتصاددانان ایرانی را ارائه خواهیم کرد.

• یک بیماری داریم که روانشناس‌ها آن‌را کشف کردند بعد جامعه‌شناس‌ها آن را وارد جامعه شناسی کردند. به نظرم ما باید آن را اقتصادی کنیم.
• نام این بیماری اختلال ارتباطی است. اختلال ارتباطی ما به ازاء اجتماعی، هزینه مبادله در اقتصاد است. درواقع اختلال ارتباطی در سطح اجتماعی مانند هزینه مبادله در اقتصاد است.
• در تمام تئوری‌های اقتصاد کلاسیک پیش فرض آن است که هزینه مبادله صفر باشد. در تئوری­ های اجتماعی نیز فرض بر این است که اختلال ارتباطی وجود ندارد، همانطوری که در اقتصاد کلاسیک فرض بر آن است که هزینه مبادله صفر است.
• اختلال ارتباطی، فرآیند سازنده و مولد را مختل می ­کند. در ایران افرادی چون امیرکبیر، مشروطه­ خواهان، مدرس، مصدق و شاه، بدون توجه به این بیماری اصلاحات مدنظر خود را انجام دادند و به همین خاطر شکست خوردند. این بیماری همچنان در بین همه ما وجود دارد.
• اختلال ارتباطی یعنی توانایی ارتباط موثر و گفتگو عقلانی اخلاقی درباره مسائل مبتلا به و داد و ستد اجتماعی برای گذار از بحران ها را نداریم.
• دولتمردان، اقتصاددانان، احزاب، مراجع، روشن­فکران و حتی در خانواده­ ها، افراد توانایی برقراری ارتباط موثر با یکدیگر و گفتگو را ندارند.
• این یک بیماری عام است که ریشه آن به خانواده برمی‌گردد. می‌توان گفت که ما این ناتوانی را از خانواده­هایمان به ارث می‌بریم.
• هر کاری بخواهیم انجام دهیم، اصلاحاتی انجام دهیم و … تا این بیماری را حل نکنیم شکست می‌خوریم. لذا باید این بیماری را بپذیریم و برای برطرف کردن آن اقدام کنیم.
• حتی در روابط دوستانه هم اگر کسی ما را نقد کند، در بهترین حالت سکوت می­ کنیم و یا گاها دعوا می ­کنیم و در آخر قطع رابطه می ­کنیم و نمی‌دانیم که لطف یک دوست، نقد کردن دوستش است.
• بهترین کار آن است که اصلاح را از اقتصاددانان شروع کنیم تا یاد بگیریم که همدیگر را نقد کنیم، بدون اینکه از دست هم ناراحت شویم.
• ما باید باور کنیم که بیماریم. ما در گفتگو ناتوانیم. شاخص خوب ناتوانی این است که کدام یک از ما در محیط دانشگاهی  و علمی خود جلسه گفتگوی علمی داریم؟ کی آمده ایم جلسه بگذاریم مقاله علمی خود را مطرح کنیم تا بقیه آن را نقد کنند؟ این نشانه ناتوانی است. ما ناتوانیم از اینکه مقاله علمی خود را مطرح کنیم تا دیگران نقد کنند.
• پس باید برای اقتصاددانان، مکانیزمی شبیه کارگاه­ های آموزشی گفتار درمانی یا نشست آسیب ­شناسی گفتگو بین اقتصاددانان، پیدا کنیم که بوسیله آن مجبور شویم تا یک دوره ای گفتاردرمانی کنیم. یاد بگیریم که به درستی همدیگر را نقد و با یکدیگر گفتگو کنیم.
• جامعه ای که گفتگو نتواند بکند توسعه پیدا نمی‌کند.  ما که مدعی توسعه هستیم بیایم گفتاردرمانی یاد بگیریم.
• دکتر مومنی و دکتر غنی‌نزاد از بزرگان دو طیف اقتصادی کشور نمی‌توانند بیش از پنج دقیقه با یکدیگر گفتگو کنند. یک سال است می‌کوشیم دکتر نیلی را با علامه‌ای ها بنشانیم و ارتباطی برقرار کنیم اما هیچ یک نمی‌آیند. اینها ناتوانی است.
• بهتر است اول خودمان (اقتصاددانان) را اصلاح کنیم. قبل از اینکه بخواهیم دولت را درست کنیم باید خودمان را درست کنیم و مشکلمان را برطرف کنیم.

منبع: شهد اقتصاد