پایگاه خبری تحلیلی فولاد
(ایفنا)- علی
میرزاخانی سردبیر روزنامه دنیای اقتصاد در کانال تلگرامی اش نوشت؛
اگر کسی
بخواهد به مدیریت اقتصادی کشور در دهه‌های اخیر نمره بدهد شاید یکی از بهترین
معیارهای ارزیابی، نگاهی به وضعیت صندوق‌های بازنشستگی باشد. هر صندوق بازنشستگی
با دو گروه جمعیتی در ارتباط است: گروه بیمه شده که حق بیمه می پردازند و گروه
مستمری‌بگیر که بازنشسته شده‌اند و از این صندوق مستمری می‌گیرند. بر اساس یک
استاندارد بین‌المللی، در وضعیت نرمال، باید تعداد افراد بیمه شده در هر مقطع
زمانی حداقل پنج برابر مستمری‌بگیران باشد (یعنی نرخ پشتیبانی باید حداقل پنج باشد
و عدد کوچک‌تر از پنج به معنی بحران است). به عنوان مثال، اگر در مقطعی از یک
صندوق ١٠٠٠ نفر مستمری می‌گیرند این صندوق باید در همان مقطع زمانی حدود ۵۰۰۰
نفر فرد بیمه شده داشته باشد.
حال سؤال
این است که نرخ پشتیبانی در صندوق‌های بازنشستگی ایران چند است؟ بهترین وضعیت را
سازمان تأمین اجتماعی دارد که البته با عدد چهار و نیم در وضعیت بحرانی است. اما
این عدد در مقایسه با عدد صندوق های دیگر مایه امیدواری است! عدد صندوق بازنشستگی
بانک‌ها چیزی حدود ١/٦ است! یعنی در مقابل ١٠٢ هزار مستمری‌بگیر که باید حدود ٥٠٠
هزار فرد بیمه شده وجود داشته باشد فقط ١٦٤ هزار بیمه شده وجود دارد! صندوق صنعت
نفت وضعیتی تقریبا مشابه دارد. صندوق بازنشستگی کشوری اوضاعی غم انگیزتر دارد. در
این صندوق، تعداد بیمه شده‌ها نه تنها پنج برابر مستمری‌بگیرها نیست بلکه به تعداد
آنها هم نیست و کمتر است! یعنی در مقابل یک میلیون و ٢٧٩ هزار مستمری‌بگیر فقط یک
میلیون و ١٩١ هزار بیمه شده وجود دارد! عدد صندوق بازنشستگی فولاد شاید رکوردی
جهانی باشد؛ در این صندوق ٧٦ هزار مستمری‌بگیر وجود دارد و فقط ١١
هزار
نفر بیمه شده؛ عددی که قاعدتا باید ٣٨٠ هزار نفر باشد!
این اعداد،
معدل کارنامه تصمیم گیری اقتصادی است که نشان می دهد در یک مقطع زمانی، دهها برابر
ظرفیت اشتغال در دولت و بانک‌ها و صنایع مهمی چون نفت و فولاد، نیروی انسانی به این
بخش‌ها تحمیل شده و مخرج کسر در نرخ پشتیبانی را به اندازه‌ای بزرگ کرده است که
اعداد حاصل کسر، علائم بحران را به نمایش بگذارند. معنا و مفهوم این اعداد آن است
که بدون جهش رشد اقتصادی اشتغال‌آفرین، این پیش‌بحران می‌تواند ابعادی غیرقابل پیش‌بینی
به خود بگیرد و این جهش جز با بهبود فضای کسب و کار و حمایت ملی از خلق ثروت
غیرممکن است. آیا همکاری ملی در جهت جلوگیری از بحرانی‌تر شدن وضعیت وجود دارد؟
http://Telegram.me/eghtesademirzakhani