پایگاه خبری تحلیلی فولاد
(ایفنا)- شرکت‌های بزرگ نفتی تحت تأثیر سقوط قیمت‌های نفت کوهی از بدهی انباشت کرده‌اند.
بدهی خالص شرکت‌های بزرگ نفتی از سال 2008 تاکنون 10 برابر شده و به 138 میلیارد
دلار رسیده است.
به گزارش نکونیوز، موج سقوط قیمت کالاها که از میانه سال 2014
آغاز شد باعث شد تا شرکت‌های بزرگ تولیدکننده کالا برای حفظ سرمایه‌گذاری‌ها و سود
سهام خود اقدام به افزایش استقراض کنند و این امر باعث تلنبار شدن بدهی آن‌ها شد.
اولین قربانیان کاهش قیمت کالاها شرکت‌های بزرگ معدنی بودند.
این شرکت‌ها که از قدرت مالی غول‌های نفتی برخوردار نبودند در دوران سقوط قیمت
کالاها، سود سهام خود را کاهش دادند و از هزینه‌های خود در حد قابل توجهی کاستند. شرکت‌های بزرگ معدنی نظیر گِلِنکور، ریو
تینتو و آنگلو آمریکن نمونه‌ای از این شرکت‌ها بودند که قیمت سهام آن‌ها شدیداً
سقوط کرد و مجبور شدند پا به یک دوره ریاضتی بگذارند.
اما شرکت‌های بزرگ نفتی در سطح شرکت‌های معدنی تحت تأثیر
تبعات ناشی از سقوط قیمت کالاها قرار نگرفته‌اند. این شرکت‌ها اگرچه تا سطح قابل
توجهی سعی کرده‌اند مخارج سرمایه‌ای خود را کاهش دهند اما هنوز در برابر کاهش سود
سهام خود مقاومت می‌کنند. شرکت‌های بزرگ نفتی تمایل ندارند سهام‌داران خود را با
کاهش جدی سود سهام نگران کنند و برای بالا نگه داشتن ارزش سهام و سود آن به
استقراض روی آورده‌اند.
بررسی بلومبرگ نشان می‌دهد که بدهی 5 شرکت بزرگ نفتی از سال
2008 تاکنون بیش از 10 برابر شده و به 138 میلیارد دلار رسیده است. بعد از 2014 که
قیمت کالاها و به تبع آن قیمت نفت کاهش یافت، نرخ استقراض شرکت‌های بزرگ نفتی با
رشد شدیدتری مواجه شد؛ این در حالی بود که درآمد شرکت‌های نفتی به‌طور مداوم کاهش
می‌یافت.
به عنوان مثال، شرکت شورون در نیمه سال جاری میلادی معادل 3.7
میلیارد دلار درآمد داشته است. با این حال، این شرکت در همین دوره 4 میلیارد دلار
به سهام‌داران خود سود پرداخته کرده است. کل ماجرا از این قرار است که در حال حاضر
شرکت‌های بزرگ نفتی، پول قرض می‌گیرند تا سود سهام به ذی‌نفعان خود پرداخت کنند و
مانع از سقوط ارزش سهام‌شان در بازارهای بورس شوند.
شرکت‌های بزرگ نفتی این کار را تنها با دسترسی به منابع ارزان
اعتبار انجام می‌دهند. نرخ‌های پایین بهره باعث می‌شود تا شرکت‌های بزرگ نفتی با
فراغ بال و بدون مواجه شدن با کاهش رتبه اعتباری خود پول قرض کنند و همچنان مانع
از سقوط ارزش سهام‌شان شوند.
اما آیا این وضعیت می‌تواند در میان‌مدت ادامه یابد؟ اکنون
یکی دو سالی است که بحث افزایش نرخ بهره به اصلی‌ترین دستور کار فدرال رزرو آمریکا
و سایر بانک‌های مرکزی در نقاط دیگر دنیا تبدیل شده است. نرخ بهره در کشورهای
پیشرفته نزدیک به صفر است و این امر در صورتی طولانی شدن باعث خواهد شد تا حباب
بزرگی در بازارهای مالی ایجاد شود. ناتوانی در پرداخت بدهی‌ها و ترکیدن این حباب
می‌تواند یک‌بار دیگر اقتصاد جهان را با بحرانی نظیر بحران سال 2008 مواجه کند.
در حال حاضر شرکت‌های بزرگ نفتی از بابت افزایش سطح بدهی خود
نگرانی ندارند. آن‌ها همچنان با توسل به ابزارهای مالی ارزان، می‌توانند با بهره
اندک پول قرض کنند و مانع از سقوط ارزش سهام خود در بازارهای مالی شوند. حتی در مواردی، این شرکت‌ها پول قرض کرده‌اند
تا سهام خود را بخرند و بدین ترتیب ارزش آن را افزایش دهند.
اما این امر تا ابد نمی‌تواند ادامه یابد. تداوم سقوط قیمت
نفت یا تغییر رویه بانک‌های مرکزی در نقاط مختلف دنیا باعث می‌شود تا استفاده از
تاکتیک استقراض برای این شرکت‌ها هرچه بیشتر ناممکن شود. فدرال رزرو آمریکا در ماه‌های
پیش برای نخستین بار از زمان بحران اقتصادی سال 2008 نرخ بهره را افزایش داده و آن
را از 0.25 درصد به 0.5 درصد رساند. در صورت تقویت نسبی اقتصاد آمریکا، فدرال رزرو
بار دیگر نسبت به افزایش نرخ بهره اقدام خواهد کرد.
در یک کلام، پایین نگه داشتن نرخ بهره در یک دوره نسبتاً
طولانی برای کلیت اقتصاد چون یک سم مهلک است و باعث می‌شود تا حباب‌های بزرگی در
بازارهای مالی ایجاد شود. تاکنون نرخ بهره پایین تأثیر بسیار اندکی بر بخش واقعی
اقتصاد داشته و شرکت‌های بزرگ نفتی با تلنبار کردن بدهی‌ها، با خطر عمده‌ای روبرو
هستند.
منبع: نکونیوز