روزگار سخت صنعت نفت شیل آمریکا

پایگاه خبری تحلیلی فولاد (ایفنا)- هیچ کس نمی تواند منکر این باشد که صنعت نفت شیل آمریکا روزگار سختی را سپری می کند. در هفته های اخیر این صنعت از اتهام و کیفر خواست و نیز متعاقب آن مرگ، «آبری مک کلندن» (Aubrey McClendon)، یکی از پیشگامانش، در یک تصادف، در رنج بوده است؛ علاوه بر این ها، ضربه ای سخت از طرف هیلاری کلینتون، که ممکن است رییس جمهور بعدی آمریکا باشد؛ و نیز هشداری از سوی «علی النعیمی»، وزیر نفت عربستان سعودی، برای کاهش هزینه ها و استقراض پول یا روربرو شدن با انحلال و نابودی این صنعت، آن را در وضعیتی بغرنج قرار داده است.

داده ها بیانگر ابعاد گرفتاری های این صنعت است. دفتر اطلاعات انرژی دولت آمریکا می گوید که تولید نفت این کشور در ماه دسامبر، ۹.۳ میلیون بشکه در روز بوده که برای اولین بار، میزان تولید سال پیش، از اوایل سال ۲۰۱۱ میلادی به این سو، پایین تر بوده است. دفتر اطلاعات انرژی در هشتم ماه مارس سال جاری عنوان کرد که انتظار می رود تولید نفت خام آمریکا، پیش از آنکه در نیمه دوم سال آینده رو به وخامت گذارد، به ۸ میلیون بشکه در روز کاهش یابد.

در مقابل چنین دورنمای ناامید کننده ای، اشاره ای صرف به اینکه در هفته جاری بهای نفت آمریکا در حال جهش از بشکه ای کمتر از ۳۰ دلار در کمتر از یک ماه پیش، به بشکه ای ۴۰ دلار است، می تواند خبر امیدوار کننده ای برای این صنعت باشد.

با جسارتی که خاص فعالان صنعت نفت شیل است، برخی از مدیران اجرایی بر این باورند که نفت بشکه ای ۴۰ دلار، آستانه ای است که به آنها اجاز شروع دوباره حفاری و و اکتشاف و تولید ثروت، را می دهد- حتی اگر ذخایر نفتی آمریکا به بالاترین سطح خود رسیده باشد. اگر آنها در ادعای خود راسخ باشند، این امر می تواند کل فرآیند و دینامیسم بازار نفت را تغییر دهد، و هر گونه روند افزایشی و یا کاهشی در بهای نفت را به سرعت از بین ببرد. اما چندان مشخص نیست که ادعای آنان درست باشد یا خیر.

در مقام حرف، افزایش سریع تولید، تا زمانی که به صرفه باشد، کار چندان دشواری برای مدیران و فعالان این صنعت نیست. هزینه های حفاری آنچنان سریع کاهش یافته اند که بنا به «ریستاد انرژی»، یک شرکت فعال در زمینه مشاوره، برخی از چاه ها می توانند با قیمت های نفت بشکه ای ۴۰ تا ۴۵ دلار، نیز سودده، باشند. برخی شرکت ها، بسیاری از کارکنانشان را اخراج کرده اند، اما در حال حاضر با توجه به دشوار بودن یافتن شغلی با دستمزد خوب در جاهای دیگر، بازگرداندن و جذب دوباره آنها کار نسبتاً آسانی است.

با آماده شدن برای بهای بالاتر نفت، تولیدکنندگان این عرصه، از میدان نفتی «باکن» در داکوتای شمالی گرفته تا «پرمین اند ایگل فورد» در تگزاس، اعلام کرده اند که آنها صدها  چاه «حفر ولی تکمیل نشده» در اختیار دارند. این چاه ها می بایست برای فعالان نفتی شناخته شده، منفور باشند؛ چرا که به نظر می رسد، آنها پول نقدشان را به چاه می ریزند (دور می ریزند)، اما این کار، عمل اساسی تزریق مایع با فشار بالا  که منجر به شکاف سنگ شیل، و در نهایت استخراج نفت می شود، را به تأخیر می اندازد. با این حال، این کار می تواند راه سریعی برای از سر گیری تولید باشد. در اواخر فوریه، «کانتیننتال ریسورسز»، و «ویتینگ پترولیوم» ، دو شرکت بزرگ فعال در میدان نفتی «باکن»، اعلام کردند که ممکن است با بهای بشکه ای بالاتر از ۴۰ دلار، کار تزریق و استخراج نفت از چاه های در اختیارشان را شروع کنند.

اما برای بیشتر کسانی که در این صنعت فعالند، مسئله پیشرو، کشف چاه های نفت نیست بلکه مسئله اصلی، تأمین نقدینگی لازم است. «ران هولم»، از «پارالل ریسورس پارتنرز»، صندوق سرمایه گذاری خصوصی در زمینه انرژی، می گوید «هیچ کس پول و سرمایه اضافه ندارد.» برای سال ها، این صنعت متکی بر وام بوده تا سر پا بایستد و گسترش پیدا کند، چرا که در تزریق و تأمین سرمایه مالی کافی به منظور کشف و استخراج چاه های جدید، ناکام بوده است. عرضه پول، چه از سوی بانک ها یا اوراق قرضه، محدودتر و یا گران تر از پیش گشته است.

اگر چه هزینه سرمایه ای کاهش پیدا کرده، اما به آن میزان نبوده که توازنی میان دخل و خرج ایجاد کند. بنا به گفته بلومبرگ، در سه ماهه چهارم سال گذشته، شرکت های نفتی آمریکایی و کانادایی ۲۰ میلیارد دلار هزینه کرده اند در حالی که تنها توانسته اند ۱۳ میلیارد دلار نقدینگی تأمین یجاد کنند.

تنها بزرگ ترین شرکت ها می توانند این فاصله و کمبود را، از طریق بازارهای سهام جبران کنند. (اگر سرمایه گذاران دریابند که شرکت های نفت شیل، کم تر از آنچه که پیش تر عنوان می شد، بازده هستند، حتی ممکن است این شرکت های بزرگ نیز در این مورد با مشکل مواجه شوند.) شرکت های کوچکتر تمایلی ندارند که برای تأمین نقدینگی، دارایی هایشان را بفروشند چرا که درآمد حاصله مستقیماً عاید وام دهندگان و طلب کارانشان خواهد شد. «هولم» می گوید «شما می بایست این دارایی ها را از دستان کم رمق آنان، به چنگ آورید.» وی تأکید می کند حتی شرکت هایی که از نظر فنی ورشکسته هستند ممکن است که برای دور ماندن از چنین به حراج گذاشتن هایی، نقدینگی کافی در اختیار داشته باشند. با این حال، نه همه آنها.

در ۸ مارس، شرکت «گودریچ پترولیوم»، شرکت نفت و گاز شیل، اعلام کرد که این کمپانی پرداخت بهره بدهی هایش را به تأخیر خواهد انداخت، و در همان حال، به وام دهندگان و طلبکاران فشار وارد می کند تا به منظور جلوگیری از ورشکستگی و عدم پرداخت بدهی، در عوض بدهی به آنها سهام عرضه کند. سه شرکت نفتی «چاپارل انرژی»، « انرژی ایکس ایکس آی»  و «سندریج انرژی»  نیز به تازگی اعلام کرده اند که قادر به پرداخت بدهی هایشان نبوده اند. «برایان گیبونز» ، از «کردیت سایتس» ، یک شرکت فعال در زمینه بررسی بدهی ها، می گوید در سال گذشته ۲۶ شرکت ارائه کننده سهام های نفتی یا طبق فصل ۱۱ اعلام ورشکستگی کرده اند و یا اوراق قرضه نازل ارائه کرده اند. وی می گوید انتظار می رود که این رقم، پیش از سال ۲۰۱۷ به ۷۳ شرکت برسد. آن دسته از شرکت هایی که متحمل اعتبارات و وام های بانکی گردان هستند نیز پذیرای ارزیابی مجدد سالانه سقف اعتباراتشان می باشند. امری که قرار است طی ماه آینده رخ دهد. این مسئله به ارزش گذاری ذخایر شرکت های شیل بستگی دارد، و ممکن است منجر به فشار بیشتر بر نقدینگی گردد.

به منظور ایجاد حاشیه امن، بهای نفت احتمالاً می بایست است خیلی بیشتر از ۴۰ دلار در هر بشکه، افزایش یابد تا منجر به جذب سرمایه شود. «بابی تودُر»، از بانک «تودُر، هالت، پیکرینگ»، بانکی با محوریت سرمایه گذاری در زمینه انرژی، بر این باور است که با بشکه ای ۴۰ دلار، شاهد کاهش تولید نفت شیل خواهیم بود، با بشکه ای ۵۰ دلار، دخل و خرج، سر به سر خواهد بود و تنها با نفت بشکه ای ۶۰ دلار شاهد جذب سرمایه گذاری خواهیم بود. وی می گوید «حفر چاه نفت با هزینه های امروزی، مقرون به صرفه نیست و از بین برنده سرمایه است.» یک نکته دیگر آنکه: به موازات افزایش بهای نفت، هزینه ها نیز افزایش پیدا می کند. از همین رو، آنهایی که امیدوارند تولیدکنندگان درمانده و نا امید نفت شیل، قادر خواهند بود با باز و بسته کردن شیرهای نفت ، بهای جهانی آن را بالا و پایین ببرند، ممکن است نا امید شوند. چرا که در حقیقت، حامیان مالی آنها، تصمیم گیرندگان اصلی خواهند بود.

منبع: اکونومیست