پایگاه خبری تحلیلی فولاد (ایفنا)- کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد اواخر سال
جاری میلادی (۳۰ نوامبر تا ۱۱ دسامبر)
در فرانسه برگزار می شود.
میزان
انتشار گازهای گلخانه ای مرتبط با حدود ۱۰۰ میلیون
بشکه در روز که در زنجیره عرضه جهانی نفت – از استخراج تا پالایش و مصرف – جریان
دارد، در رقابت با سایر سوخت های فسیلی است. باوجود طرح انرژی پاک آمریکا، طرح
انتقال انرژی (Energiewende)
آلمان و سایر استراتژی های با محوریت زغال سنگ، گاز و انرژی های تجدیدپذیر، نفت
همچنان منبع انرژی شماره یک جهان است که باید از نو مدیریت شود.
یک تفاوت ۸۰ درصدی
در میزان کل انتشار گازهای گلخانه ای در هر بشکه در زمان مقایسه نفت با کمترین و
بیشترین میزان انتشار (گازهای گلخانه ای) وجود دارد. این برآوردها بر پایه مدلسازی
۳۰ آزمایش نفت در فاز نخست شاخص نفت- آب و هوا (Oil-Climate
Index) بدست آمده اند. این شاخص یک ابزار منبع باز است که با همکاری
دانشگاه های استنفورد و کالگری توسعه یافته است.
اگر انواع
مختلف نفت میزان انتشار گازهای گلخانه ای مشابهی داشتند، سیاست های کاهش تقاضای
نفت تبدیل به استراتژی اصلی آب و هوایی می شد؛ اما کاهش مصرف نفت از طریق تغییر
سوخت و جایگزینی خودروها بسیار هزینه بر است. این حقیقت که نفت اثرات آب و هوایی
گسترده ای دارد، راه حل های مکملی برای عرضه ارائه می دهد که سیاستگذاران را وادار
به انتخاب آگاهانه و مدیریت نفت وادار می کند. ادغام دستاوردهای عرضه و تقاضا،
امید اصلی برای حصول پیشرفت در بخش های چالش برانگیز نفت و حمل و نقل محسوب می
شود.
رمز
موفقیت در شفافیت است که اطلاعات فراوان و دقیقی درخصوص سوخت های جایگزین ارائه می
دهد.
اگر روند
سوختن گاز همراه با نفت های سبک و گازی در نیجریه، آمریکا و سایر مناطق متوقف شود،
تجهیزات گاز متان نصب گردد، و کشورها پایبند به تعهد نروژ برای کاهش انتشار گاز در
میدان های نفتی باشند، پایین ترین میزان انتشار گازهای گلخانه ای مرتبط با نفت
حاصل می شود. فناوری ماهواره ای می تواند بر میزان سوختن گازها (میدان های نفتی)
نظارت کند.
نفت های
آبکی، سنگین و رقیق شده در کالیفرنیا، اندونزی و سایر مناطق به مقدار زیادی بخار
برای افزایش بازیابی و انرژی برای تزریق مجدد آب تولیدی نیاز دارند. اگر این نفت
ها از منابع انرژی تجدیدپذیر مانند سلول های خورشیدی برای تولید گرما استفاده
کنند، می توانند بطور قابل توجهی تأثیرات بر تغییرات آب و هوایی را کاهش دهند.
نفت های
فوق سنگین در کانادا و ونزوئلا به نوآوری برای مدیریت بهتر کربن نیاز دارند.
پسماند جامد (یا کک نفتی) در هنگام حذف نباید بدون کاهش میزان انتشار (گازهای
گلخانه ای) سوزانده شوند، چراکه میزان انتشار آنها بسیار بالاتر از انرژی های
تجدیدپذیر، دو برابر گاز طبیعی و ۱۰ درصد
بیشتر از زغال سنگ است. برعکس، زمانی که نفت با هیدروژن ترکیب می شود تا کربن آن
به محصولات دیگری تغییر پیدا کند، هیدروژن باید با استفاده از منابع و روش هایی با
میزان پایین انتشار تولید شوند.
تجزیه و
تحلیل گسترده سایر نفت ها نیز می تواند فرصت های بیشتری برای پیشرفت (در زمینه
کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه ای) فراهم کند. درحال حاضر داده های منبع باز و
قابل اثبات برای مدلسازی میزان انتشار سایر نفت ها بقدر کافی وجود ندارد. نفت شیل
(کروژن) در استونی، اردن و منطقه Rocky Mountain آمریکا، زغال سنگ به سوخت مایع در چین و
آفریقای جنوبی، گاز به مایع در قطر، و نفت موجود در محیط های خشن مانند عمق
پرمافراست قطب شمال می بایست پیش از توسعه تجاری، از طریق شاخص نفت- آب و هوا (Oil-Climate
Index) مدلسازی می شدند.
دانشمندان
هشدار می دهند، اگر می خواهیم در برابر فاجعه گرمایش جهانی در امان باشیم، باید
دست کم یک سوم منابع نفت جهان مدفون باقی بمانند تا اقدام به جذب و جداسازی کربن
طبیعی خود کنند. از طریق شاخص گذاری نفت، سرمایه گذاران، صنایع، سیاستگذاران و
عموم مردم می توانند مقرون به صرفه ترین و کم مخرب ترین راه را برای غلبه بر چالش
نفت – تغییرات آب و هوایی مشخص کنند. از این طریق، مدیریت انرژی و تصمیم گیری
درخصوص آب و هوا، اطلاع رسانی شرایط سوخت و طراحی مالیات بر کربن تسهیل می شود.
شایسته
است که در نشست آتی کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد، به بحث شفافیت
اطلاعات و نظارت بر نفت توجه شود. از واردکنندگان نفت – چین، هند، آلمان، آمریکا و
سایر کشورها – تا صادرکنندگان – عربستان، کانادا، نیجریه، نروژ و سایر کشورها – هر
کشوری نیازمند مشارکت در این زمینه است.
منبع: نشنال اینترست