پایگاه
خبری تحلیلی فولاد(ایفنا)- در اواخر سپتامبر سال جاری
میلادی، پرچم چین بر بالای بازار بورس نیویورک برافراشته بود؛ سهام شرکت علی‌بابا
به فروش می‌رسید و بدین ترتیب، فروش 25 میلیارد دلاری این شرکت تجارت الکترونیک،
جک ما را به پولدارترین فرد چینی در جهان تبدیل کرد. اما فروش این سهام، نماد و
لحظه‌ای تاریخی برای تغییر مسیر چشم‌انداز اقتصادی جهان نیز بود.
نگاه
از زاویه بیرونی به چین، این کشور را چنان نشان می‌دهد که قدرت در حال افزایش
اقتصادی و سیاسی آن، غیر قابل ایستادن و آرام گرفتن است.
چینی‌ها
اکنون بزگترین خریداران املاک گران قیمت در لندن، نیویورک و سیدنی هستند و سرمایه‌گذاران
چینی در حال خریدن همه چیز هستند؛ از شرکتهای ایتالیایی گرفته تا هتل والدورف
آستاریا در شهر نیویورک.
به
نظر می‌رسد که رهبران کمونیست چین که مدام اعتماد به نفسشان در حال افزایش است، می‌خواهند
نسخه‌ای از دکترین مونرو را که آمریکا در قرن نوزدهم میلادی دنبال می‌کرد، برای
حیاط خلوت خود در آسیا پی بگیرند. این دکترین عبارت بود از این که هر گونه دخالت
قدرتهای خارجی در سیاستهای کشورهای آمریکای لاتین، به عنوان یک عمل خصمانه و
نامطلوب محسوب می‌شود.
حالا
تاثیر روزافزون پکن بر سرتاسر جهان قابل دیدن است؛ از سیرالئون گرفته تا
سائوپائولو. جک ما، رییس علی بابا، هم تا حدی این مسئله را مطرح می‌کند. در موقع
فروش سهام این شرکت در بازار بورس نیویورک، او گفت که علی بابا شرکتی است که می‌خواهد
«جهان را شکل دهد» و افزود که او می‌خواهد علی بابا بزرگتر از شرکت فروشگاه‌های
زنجیره‌ای وال مارت باشد و به همین دلیل است که به سمت بازار بین‌المللی گسترش پیدا
کرده است.
در
روز اول فروش سهام علی بابا، 40 درصد سهام این شرکت در بازار بورس نیویورک به فروش
رفت و ارزش شرکت بیش از شرکتهای فیس بوک، آمازون، جی پی مورگان و پراکتر اند گمبل
تخمین زده شد.
علی
بابا تنها شرکت چینی نیست که رویای این را در سر دارد که سلطه جهانی پیدا کند. از
وقتی که رشد اقتصادی در داخل چین کاهش یافته، بسیاری از شرکتهای چینی در جستجو
برای سرمایهگذاری در خارج از چین، وارد بازارهای خارجی شده‌اند و در حال خرید
فناوریها و برندهای ارزشمند هستند.
اما
با وجود این علاقه به سرمایهگذاری در شرکتهای خارجی، میزان رشد سرمایهگذاری
خارجی مستقیم در چین، شدیدا کاهش یافته است. در ماه‌های اخیر این میزان، به کمترین
مقدار خود از زمان بحران مالی جهانی رسیده است؛ در ماه آگوست این سرمایهگذاری 14
درصد و در ماه جولای 17 درصد نسبت به سال قبل کاهش داشت.
به
جز زمان اوج بحران مالی جهانی، سرمایهگذاری خارجی مستقیم در چین از سال 2001 که
این کشور به عضویت سازمان تجارت جهانی در آمد، به طور پیوسته افزایش داشته است و
در سال 2013 میلادی، به رکورد 118 میلیارد دلار رسید.
طبق
آماری که وزارت تجارت چین اعلام کرده، به احتمال خیلی زیاد میزان سرمایه‌های
مستقیم خارجی به داخل چین در امسال، به مقدار سال گذشته نمی‌رسد و جریان سرمایه‌های
داخلی به سوی خارج از چین از میزان 108 میلیارد دلار سال 2013 بیشتر خواهد شد و در
یک یا دو سال آینده، جریان سرمایه به خارج از چین از جریان سرمایه به داخلی چین
پیشی می‌گیرد.
روند
افزایش سرمایهگذاری چینی‌ها در خارج و کاهش ورود سرمایهگذاری خارجی به داخل چین،
حکایت از داستانی متفاوت برای تاثیرگذاری و تسلط بین‌المللی چین دارد که مدام در
حال افزایش است.
اقتصاد
چین در حال تغییر است؛ میزان نسبت بدهی به تولید ناخالص داخلی در چین از 130 درصد
در اوج بحران اقتصادی، به 250 درصد
در میانه امسال رسیده است. همچنین رشد اقتصادی در چین امسال کاهش خواهد یافت که از
دهه 1990 سابقه نداشته است. از سوی دیگر، درصد افزایش دستمزدها در چین دو رقمی شده
است که این مسئله، شرکتهای بین‌المللی را از سفارش کار به چین کمتر ترغیب می‌کند.
همه
این مسایل باعث شده است که چینی‌ها تصمیم بگیرند میزان سرمایهگذاری خارجی در این
کشور را کاهش دهند؛ حتی اگر این اتفاق موجب شود که رشد اقتصادی در چین به کمتر از
وضعیت فعلی برسد. شاید روزهای خوش دهه
گذشته که چینی‌ها از هر سرمایه‌گذار خارجی استقبال می‌کردند که به این کشور بیاید،
تمام شده باشد.
منبع:
خبرآنلاین