مرکز خدمات فولاد ایران- در دوران رونق اقتصادی صنایع مختلف سعی می کنند خود را با میزان تقاضا مطابقت دهند. اگر عرضه افزایش نیابد تا تقاضا را تامین کند قیمت ها روندی صعودی پیش می گیرند. افزایش قیمت سیگنال هایی مثبت به فعالان صنایع می فرستد که خبر از سرمایه گذاری های جدید، بهبود تولید و افزایش نرخ بهره وری می دهد. در مواردی سرمایه گذاری برای افزایش تولید بالا می رود و بدین ترتیب تقاضا تامین می گردد.
متاسفانه تقاضا فاکتوری نیست که حرکتی یک طرفه داشته باشد و با کاهش آن موجودی ها افزایش می یابد و موجب کاهش قیمت می گردد.
مفهوم افت قیمت این است که کارخانه هایی که بازده اقتصادی ندارند و در حال کارند به ضرردهی می افتند و اگر روند نزولی ادامه یابد چه بسا تعطیل شوند. این چرخه در هر صنعتی وجود دارد و ظاهرا صنعت فولاد وارد خمیدگی این چرخه می شود.
صنعت فولاد جهان وارد دوره ای از مازاد ظرفیت شده که تاثیر شدیدی بر وضعیت این صنعت گذاشته است. سال های اخیر سرمایه گذاری های جدید بر اساس پیش بینی بهبود تقاضا در آینده بوده است و اگر صنعت فولاد دیگر نتواند روی افزایش تقاضای سالانه حساب باز کند باید برنامه های خود را برای تنظیم فعالیت ها به کل تغییر دهد.
شاید برخی از شرکت ها مجبور شوند کارخانه های کم سودده خود را به هر خریدار مشتاقی بفروشند. به عنوان نمونه کارخانه تایسنکروپ آلمان دو ماه قبل اعلام کرد به دنبال خریدار برای دو خط تولید بزرگ و گران قیمت خود در امریکا و برزیل است که 12 میلیارد دلار برای آن هزینه داشته است.
پیش بینی شده در خلال 5 سال آینده شرکت های بسیاری در صنعت فولاد کسب درآمد را امری دشوار ببینند. در این شرایط لازم است برنامه های استراتژیک شرکت ها تغییر کند.